پاسخ‌های ایمنی علیه ویروس‌های خانواده‌ی کرونا و راهبردهای ساخت واکسن

کرونا ویروس‌های تنفسی پاتوژن‌های بومی حیوانات است که در انسان مجاری تنفسی فوقانی را عفونی می‌نماید. التهاب شدید ریوی ناشی از به هم خوردن تنظیم سیتوکین‌ها در بیماران severe acute respiratory syndrome (sars) نظیر افزایش سطح tumor necrosis factor alpha (tnfα)، پروتئین iplo، interleukin6 (il6) و il8 در خون است که با عواقب ناخوشایند همراه می‌باشد. لنفوسیت‌های t اجرایی اختصاصی علیه ویروس‌ها، سیتوکین‌های ضروری شامل il2، tnfα و interferongamma (ifnγ) و کموکاین‌های 9، 10 و 11 (cxcl9, 10, 11) مولکول‌های سیتوتوکسیک (نظیر پرفورین و گرانزیم b) تولید می‌کند. بیماران مبتلا به مرحله‌ی حاد تنفسی با خانواده‌ی ویروس‌های کرونا با لوکوپنی و لنفوپنی شدید همراه است که در این موارد، کاهش شدید لنفوسیت‌های tcd4 و tcd8 در 9080 درصد بیماران مشاهده می‌شود. در وضعیت حاد بستری در بیمارستان، افزایش سیتوکین‌های التهابی il2، il7، il10، granulocyte colonystimulating factor (gcsf)، interferonγinducible protein 10 (ip10)، monocyte chemoattractant protein1 (mcp1)، macrophage inflammatory protein 1 alpha (mip1a) و tnfα شباهت زیادی با الگوی طوفان سیتوکینی و لنفوپنی، سپسیس ویرال، التهاب و آسیب ریه و به دنبال آن، عواقب پنومونی، سندرم دیسترس تنفسی حاد، شوک، از دست رفتن عملکرد تنفسی و سایر اعضا و در نهایت، مرگ منجر خواهد شد. چگونگی ایجاد آسیب توسط پاتوژن در افراد، تصویر روشن‌تری برای ایمنولوژیست‌ها فراهم نموده است؛ در حالی که بیشتر افراد آلوده به ویروس، تنها دارای علایم متوسط یا بدون علامت می‌شوند، اما عفونت ویروسی در اقلیتی از مبتلایان عوارض حاد ایجاد می‌نماید. وجود ارتباط در همبستگی بین مصونیت‌بخشی و ایجاد حفاظت دراز مدت ایمنی در افراد بستری با corona virus disease19 (covid19) راهی برای طراحی واکسن‌های موثر و یا راه‌های درمانی موثر برای مقابله با شیوع ویروس کرونا باز نموده است.