بررسی کنترل قند خون و تعیین عوامل موثر بر آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با استفاده از معادلات برآوردگر تعمیم یافته

مقدمه: مراقبت با کیفیت و کاهش قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، می‌تواند از عوارض این بیماری مزمن پیش‌گیری کند و یا بروز عوارض را به تاخیر بیندازد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین وضعیت کنترل قند خون و تعیین عوامل مرتبط با آن در بیماران در دوره‌ی مراقبت پس از تشخیص با استفاده از معادلات برآوردگر تعمیم یافته بود.روش‌ها: در این مطالعه‌ی هم‌گروهی گذشته‌نگر، اطلاعات 500 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 که در مراکز بهداشت استان گلستان تحت مراقبت مداوم بودند، به مدت سه سال (95-1392)، جمع‌آوری شد. برای هر فرد، تعداد نشانگرهای زیستی کنترل مراقبت (شامل قند خون ناشتا، قند خون غیر ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله) که در خارج از محدوده‌ی استاندارد بودند، شمارش و به عنوان متغیر پاسخ با عنوان متغیر «تعداد نشانگرهای غیر طبیعی» در نظر گرفته شد. این متغیر، می‌تواند اعداد 30 داشته باشد. عدد بیشتر، نشان دهنده‌ی کنترل کمتر قند خون است.یافته‌ها: سن بیماران شرکت کننده به طور متوسط 45.2 سال بود؛ 58.8 درصد شرکت کنندگان زن بودند. متغیر «تعداد نشانگرهای غیر طبیعی» در طول سه سال روند نزولی بسیار کندی داشت. نتیجه‌ی مدل نشان داد عواملی نظیر کم بودن مدت مراقبت (0.07 = b)، نداشتن سابقه‌ی خانوادگی دیابت (0.47 = b)، پایین بودن سن تشخیص بیماری (0.06 = b)، داشتن اضافه وزن (0.03 = b)، داشتن سابقه‌ی چربی خون (0.31 = b) و انسولین درمانی (0.24 = b) با متغیر «تعداد نشانگرهای غیر طبیعی» ارتباط معنی‌داری داشتند.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، کنترل قند خون وضعیت مطلوبی را نشان نمی‌دهد و علاوه بر مراقبت مداوم و سخت‌گیری بیشتر از بیماران، لازم است وزن، چربی خون و درمان انسولین آن‌ها نیز کنترل شود.