مقایسه‌ی روند بالینی روش جااندازی باز با و بدون استئوتومی سالتر در درمان بیماران مبتلا به دیسپلازی تکاملی مفصل هیپ

مقدمه: دیسپلازی تکاملی مفصل هیپ (developmental dysplasia of hip یا ddh)، طیف گسترده‌ای از اختلالات ناشی از تکامل غیر طبیعی هیپ را شامل می‌شود که می‌تواند از دوران نوزادی و یا شیرخوارگی آشکار شود. در برخی از مطالعات، شانس دررفتگی هیپ در مواردی که استئوتومی انجام نمی‌شود، بیشتر گزارش شده است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف مقایسه‌ی روند بالینی دو روش جااندازی باز با و بدون استئوتومی سالتر در درمان این بیماران انجام شد.روش‌ها: در یک مطالعه‌ی هم‌گروهی آینده‌نگر، 48 بیمار زیر 3 سال مبتلا به دیسپلازی تکاملی مفصل هیپ تحت عمل جراحی جااندازی باز بدون و با استئوتومی سالتر (24 = n در هر گروه)، از نظر وضعیت بهبودی و عوارض عمل 12 ماه بعد از عمل بررسی و مقایسه شدند.یافته‌ها: در گروه جااندازی باز 100 درصد و در گروه سالتر 90.9 درصد پایداری مفصل هیپ داشتند (0.13 = p). نکروز آواسکولار سر فمور در گروه جااندازی باز بدون و با استئوتومی سالتر به ترتیب 1 مورد (4.2 درصد) و 2 مورد (9.0 درصد) بود (0.49 = p). در گروه تحت درمان جااندازی باز، 95.8 درصد و در گروه سالتر 90.9 درصد بهبود وضعیت اوسیفیکیشن سر فمور مشاهده شد (0.49 = p).نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه‌ی حاضر نشان داد هر دو روش جااندازی باز با و بدون استئوتومی سالتر با اثرات مطلوب درمانی و شیوع پایین عوارض بعد از عمل همراه می‌باشد و توصیه به تاخیر درمان جهت انجام استئوتومی نمی‌شود.