بررسی فراوانی ضایعات لیکنوئیدی دهانی گزارش شده درآرشیو بخش پاتولوژی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال‌های 97-1368

مقدمه: ضایعات لیکنوئیدی به گروهی از ضایعات گفته می‌شود که اتیولوژی متفاوت، اما تظاهرات بالینی و هیستوپاتولوژیک مشابه دارند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین فراوانی انواع واکنش‌های لیکنوئیدی دهانی ثبت شده در آرشیو پاتولوژی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان (97-1368) و بررسی ویژگی‌های کلینیکوپاتولوژیک این ضایعات بود.روش‌ها: این مطالعه، بر روی 1060 پرونده‌ی بیمار دارای ضایعات لیکنوئیدی مراجعه کننده به بخش پاتولوژی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان طی سال‌های 97-1368 انجام شد. اطلاعات بیماران پس از جمع‌آوری، با استفاده از آمار توصیفی و آزمون‌های آماری 2χ و oneway anova، واکاوی گردید. مقادیر 0.05 >p به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.یافته‌ها: از کل 11964 نمونه‌ی ثبت شده در آرشیو، 1060 مورد (8.85 درصد) مربوط به واکنش‌های لیکنوئیدی بود. در بین این ضایعات، فراوانی لیکن‌پلان دهانی 39.2 درصد، ضایعات لیکنوئیدی 42.5 درصد، لیکن‌پلان یا ضایعات لیکنوئیدی تشخیص داده نشده از یکدیگر، 15.5 درصد و بدون تشخیص قطعی از دیگر ضایعات 2.7 درصد بود. بیشترین محل درگیری، ناحیه‌ی گونه بود. میانگین سنی بیماران 13.59 ± 47.65 سال برآورد شد. بین بروز ضایعات و جنسیت رابطه‌ی معنی‌داری وجود داشت و میزان ابتلای زنان بیشتر از مردان بود (0.041 = p).نتیجه‌گیری: با توجه به فراوانی کلی این ضایعات نسبت به کلیه‌ی بیوپسی‌های دهانی (8.85 درصد) و خطر تغییرات بدخیمی که در مطالعه‌ی حاضر 2.7 درصد بود، شناخت خصوصیات کلینیکوپاتولوژیک این ضایعات به منظور تشخیص افتراقی و درمان بهتر آن‌ها ضروری است.