بررسی اثرات ضد التهابی نئوستیگمین در مدل التهابی حاد air pouch در موش صحرایی نر

مقدمه: این مطالعه، با هدف بررسی اثرات نئوستیگمین بر روی شاخص‌های التهابی و تغییرات هیستوپاتولوژی بافت گرانولوماتوز انجام شد.روش‌ها: مدل air pouch در شش گروه از موش‌های صحرایی نر نژاد wistar ایجاد شد. در ناحیه‌ی پشتی حیوان بیهوش شده، هوای استریل (10 و 20 میلی‌لیتر) به ترتیب در روزهای اول و سوم تزریق شد. جهت القای التهاب، در روز ششم 2 میلی‌لیتر کاراژنین (1 درصد) به داخل pouch تزریق شد. هم‌زمان با کاراژنین، نرمال سالین به عنوان شاهد و نئوستیگمین با دزهای 35، 70، 140، 200 و 310 میکروگرم بر کیلوگرم به داخل صفاق تزریق شد. بعد از 6 ساعت، موش‌ها کشته شدند و مایع داخل pouch برای تعیین حجم اگزودا و شمارش لکوسیتی جمع‌آوری شد. بافت گرانولوما خارج شد و پس از تعیین وزن، خصوصیات هیستوپاتولوژیک آن مورد بررسی قرار گرفت.یافته‌ها: دز 70 میکروگرم بر کیلوگرم نئوستیگمین میزان تجمع لکوسیتی (0.050 > p)، حجم اگزودا (0.001 > p) و وزن بافت گرانولوماتوز (0.001 > p) را در مقایسه با گروه شاهد کاراژنین، با تفاوت معنی‌داری کاهش داد. در عین حال، دز 200 میکروگرم بر کیلوگرم دارو باعث افزایش مقادیر شاخص‌های التهابی پیش‌گفته گردید (0.050 > p). نتایج مطالعات هیستوپاتولوژیک بافت گرانولوماتوز نشان داد که دزهای بالاتر نئوستیگمین اثرات ضد التهابی بیشتری در مقایسه با گروه شاهد ایجاد می‌کنند.نتیجه‌گیری: با وجود اثرات متفاوت نئوستیگمین در مدل التهابی air pouch، در مجموع دزهای پایین نئوستیگمین اثرات ضد التهابی بیشتری بر روی شاخص‌های التهاب محیطی نشان دادند. با توجه به مکانیسم‌های متنوع پیشنهادی، احتمال می‌رود این اثرات به واسطه‌ی عملکرد مجموعه‌ای از اثرات تنظیمی نئوستیگمین بر سیستم ایمنی ایجاد می‌شود.