تاثیر یک دوره‌ی تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید بر مقادیر گیرنده‌ی نوع 2 اکتیوین میوکارد و سطوح پلاسمایی میوستاتین موش‌های صحرایی نر

مقدمه: فعالیت ورزشی با تغییر در غلظت عوامل رشدی و گیرنده‌های آن ممکن است اثرات مفیدی برای عضله‌ی قلبی داشته باشد. از این‌رو، هدف از این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره‌ی تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید بر مقادیر گیرنده‌ی نوع 2 اکتیوین میوکارد و سطوح پلاسمایی میوستاتین موش‌های صحرایی نر بود.روش‌ها: تعداد 30 سر موش صحرایی نر با محدوده‌ی سنی سه ماه، بعد از گذراندن دوره‌ی آشناسازی، به صورت تصادفی به سه گروه مساوی شاهد، تمرین تداومی متوسط و تمرین تناوبی شدید تقسیم شدند. تمرین تداومی با شدت 60-50 درصد بیشینه‌ی توان موش در مدت زمان 80 دقیقه در طول هشت هفته و هر هفته پنج جلسه و همچنین، تمرینات تناوبی شدید با شدت 90-85 درصد بیشینه‌ی توان موش و شیب 20 درجه به طول انجامید. گیرنده‌ی نوع 2 اکتیوین میوکارد بافت بطن چپ به روش immunohistochemistry (ihc) و میوستاتین به روش enzymelinked immunosorbent assay (elisa) اندازه‌گیری شد. داده‌‌های به دست آمده، با استفاده از آزمون one-way anova و آزمون تعقیبی tukey در سطح معنی‌‌داری 0.050 > p تجزیه و تحلیل شدند.یافته‌ها: با مقایسه‌ی بین گروهی، اختلاف معنی‌داری را در متغیر میوستاتین، میان گروه‌‌های تمرینی با گروه شاهد دیده شد (0.001 = p)، اما میان گروه‌های تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید، تفاوتی مشاهده نشد (0.300 = p). همچنین، در گیرنده‌ی نوع 2 اکتیوین میوکارد اختلاف معنی‌داری بین گروه‌‌های مورد مطالعه مشاهده نشد (0.050 = p).نتیجه‌گیری: احتمال می‌رود تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید، اثرات مطلوبی بر کاهش میوستاتین داشته باشد، اما تفاوت معنی‌داری بین نوع تمرینات وجود ندارد.