بررسی بیان mir-125b و ژن‌های ضد آپوپتوز mcl-1 و bcl-2 به دنبال تیمار با والپروئیک اسید در رده‌های سلولی سرطان پستان

مقدمه: یکی از علل مرگ ‌و میر ناشی از سرطان پستان، مقاومت دارویی و فعالیت ضد آپوپتوزی سلول‌های سرطانی است. عوامل اپی‌ژنتیک در هر دوی این فرایندها نقش دارند. micro rna (mirna)ها عوامل اپی‌ژنتیک هستند که بیان نابه‌جای آن‌ها سرطان را شتاب می‌بخشند. والپروئیک اسید، یک داروی مهار کننده‌ی هیستون داستیلاز است که عملکرد ضد سرطانی دارد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر والپروئیک اسید بر بیان mir-125b به عنوان یکی از mirnaهای سرکوب کننده‌ی تومور در سرطان پستان و بیان ژن‌های ضد آپوپتوزی bcell lymphoma 2 (bcl-2) و myeloid cell leukemia1 (mcl-1) به ‌عنوان اهداف احتمالی mir125b در رده‌های سلولی mda-mb-231 و michigan cancer foundation7 (mcf-7) بود.روش‌ها: در این مطالعه‌ی تجربی، ابتدا رده‌های سلولی mda-mb-231 و mcf-7 در شرایط بهینه کشت داده شدند. زیستایی سلول‌ها در غلظت‌های متفاوت والپروئیک اسید و زمان‌های 48 و 72 ساعت با روش mtt اندازه‌گیری شد. بیان mir125b و ژن‌های bcl2 و mcl1 با روش real-time polymerase chain reaction (real-time pcr) مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از آزمون oneway anova واکاوی شدند.یافته‌ها: والپروئیک اسید با افزایش دز و زمان، به طور معنی‌داری منجر به کاهش زیست‌پذیری هر دو رده‌ی سلولی می‌شود. همچنین، والپروئیک اسید منجر به افزایش معنی‌دار mir125b در هر دو رده‌ی سلولی می‌گردد (p<0.010). در سلول‌های mcf7، این دارو منجر به کاهش معنی‌دار ژن‌های bcl-2 و mcl-1 می‌شود (p<0.001)، اما تفاوت در بیان این دو ژن در سلول‌های تیمار شده‌ی mda-mb-231 نسبت به گروه شاهد معنی‌دار نبود (p>0/050).نتیجه‌گیری: احتمال می‌رود والپروئیک اسید از طریق مداخله در فرایندهای اپی‌ژنتیکی و با تاثیر بر بیان ژن‌های bcl-2 و mcl-1 می‌تواند به ‌عنوان گزینه‌ی مناسب در تحقیقات سرطان پیشنهاد شود.