مقایسه‌ی تاثیر پرومتازین، اندانسترون و دیازپام در درمان سرگیجه‌ی محیطی؛ یک مطالعه‌ی کارآزمایی بالینی

مقدمه: سرگیجه، از علل شایع مراجعه‌ی بیماران به اورژانس می‌باشد. این مطالعه، با هدف مقایسه‌ی تاثیر پرومتازین، اندانسترون و دیازپام در درمان سرگیجه‌ی محیطی انجام شد.روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر، یک مطالعه‌ی کارآزمایی بالینی بود که در سال 1397 در بیمارستان‌های الزهرا (س) و آیت‌اله کاشانی اصفهان انجام گرفت. 105 بیمار مبتلا به سرگیجه‌ی محیطی به روش تصادفی در سه گروه 35 نفره توزیع شدند. به این سه گروه، به ترتیب 25 میلی‌گرم پرومتازین عضلانی، 4 میلی‌گرم اندانسترون وریدی و 5 میلی‌گرم دیازپام وریدی تزریق شد و شدت سرگیجه در قبل و بعد از تزریق با معیار دیداری سنجش درد (visual analog scale یا vas)، تعیین و بین سه گروه مقایسه شد.یافته‌ها: میانگین شدت سرگیجه در قبل و بعد از مداخله در گروه پرومتازین به ترتیب 1.26 ± 6.80 و 2.29 ± 3.43، در گروه اندانسترون به ترتیب 1.01 ± 6.97 و 1.15 ± 2.14 و در گروه دیازپام به ترتیب 1.26 ± 6.40 و 2.09 ± 2.97 بود (p<0.001). درصد کاهش شدت سرگیجه در گروه پرومتازین، 33.5 ± 49.4 درصد، در گروه اندانسترون 24.4 ± 67.57 درصد و در گروه دیازپام 32.0 ± 54.0 درصد بود و میزان کاهش شدت سرگیجه در بین سه گروه اختلاف معنی‌داری داشت (0.035 = p).نتیجه‌گیری: هر سه داروی پرومتازین، اندانسترون و دیازپام در بهبود علایم سرگیجه‌ی محیطی موثر هستند، اما میزان تاثیر و ماندگاری اثر اندانسترون بیشتر از دو داروی دیگر بود.