مقایسه‌ی میزان بقای اتوگرافت غضروف گوش خرگوش در فرم‌های خرد ‌شده، له ‌شده و بلوک

مقدمه:گرافت غضروفی در جراحی ترمیمی در بازسازی‌هایی که نیازمند استحکام هستند، به‌کار می‌رود. با توجه به نیاز به درجات متفاوت استحکام در این بازسازی‌ها، گرافت غضروفی به فرم‌های بلوک غضروفی، غضروف له ‌شده و غضروف خرد‌ شده استفاده می‌شود. این مطالعه، با هدف مقایسه‌ی میزان بقای اتوگرافت غضروف گوش خرگوش در فرم‌های خرد ‌شده، له ‌شده و بلوک انجام شد.روش‌ها:این پژوهش، بر روی 36 خرگوش نر سفید نیوزلندی با وزن تقریبی 2500-2000 گرم با سن 16-12 هفته انجام شد. از گوش راست هر خرگوش، سه نمونه‌ی گرافت به صورت گرافت له ‌شده، خرد ‌شده و بلوک به ‌دست آمد. گرافت‌ها در سه پاکت زیرجلدی جداگانه در مجاورت ستون فقرات خرگوش قرار گرفتند و پس از سه ماه، نمونه‌ها خارج شدند و تحت بررسی هیستوپاتولوژیک با رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و تری‌کروم قرار گرفتند.یافته‌ها:میانگین وزن نهایی گرافت در تمامی گروه‌های استفاده ‌کننده از روش غضروف له ‌شده، خرد ‌شده و بلوک، افزایش یافت، اما از لحاظ آماری معنی‌دار نبود. از لحاظ میزان فیبروز (0.002 = p)، اوسیفیکاسیون (p<0.001) و کندروسیت زنده (0.002 = p) میان روش‌های مختلف تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت؛ به طوری که درصد کندروسیت‌های زنده، به ‌طور معنی‌داری در گروه بلوک بیشتر بود.نتیجه‌گیری:با توجه به نتایج این مطالعه، گرافت‌های غضروفی بلوک را می‌توان با اطمینان بیشتری نسبت به گرافت غضروفی خرد‌ شده و له‌ شده در برقراری شکل نواحی مختلف صورت و بینی به ‌کار گرفت.