بررسی هیستوپاتولوژیک اثر تجویز داخل صفاقی نانوترکیب پلی‌آنیلین/منیزیم اکسید در بافت‌های کبد و کلیه‌ی موش‌های صحرایی

مقدمه: مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی اثر تجویز داخل صفاقی نانوترکیب پلی‌آنیلین/منیزیم اکسید بر هیستوپاتولوژی بافت‌های کبد و کلیه‌ی موش‌های صحرایی انجام شد. روش‌ها: 28 سر موش صحرایی به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه شاهد سالم روزانه 0.5 میلی‌لیتر سرم فیزیولوژی را به صورت داخل صفاقی دریافت کرد و به گروه‌های تیمار، محلول‌های حاوی 1، 2 و 4 میلی‌گرم/میلی‌لیتر از نانوکامپوزیت polyanilinegrafted starch/magnesium oxide برای چهار هفته به ‌صورت داخل صفاقی تزریق شد. سپس، از موش‌ها خون‌گیری و میزان آنزیم‌های کبدی aspartate aminotransferase (ast) و alanine aminotransferase (alt) به‌عنوان شاخص کارکرد کبد و میزان blood urea nitrogen (bun) وکراتینین به عنوان شاخص کارکرد کلیه سنجش شد. پس از آسان‌کشی موش‌ها، نمونه‌های بافت کبد برای بررسی هیستوپاتولوژیک و نمونه‌های بافت کلیه برای بررسی تغییرات هیستوپاتولوژیک برداشت شد. یافته‌ها: در گروه تیمار شده با دز 4 میلی‌گرم نانوکامپوزیت polyanilinegrafted starch/magnesium oxide، افزایش معنی‌داری در آنزیم‌های alt و ast در مقایسه با گروه شاهد سالم مشاهده گردید (0.05 > p)، اما میزان bun وکراتینین اختلاف معنی‌داری را نشان نداد (0.05 < p). در بررسی‌های بافت‌شناسی در سیتوپلاسم سلول‌های گروه تیمار شده با دز بالای نانوکامپوزیت polyanilinegrafted starch/magnesium oxide تجمع چربی خفیف مشاهده شد. در بررسی بافت‌های کلیه، تورم خفیف توبول پروگزیمال مشاهده شد. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد نانوترکیب polyanilinegrafted starch/magnesium oxide دارای اثر سمیت کبدی و کلیوی است و بنابراین توصیه می‌شود مصرف این ترکیبات در فراورده‌های غذایی و لوازم پزشکی کاهش یابد.