بررسی عملکرد تیروئید و میزان آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو

مقدمه: ویتیلیگو یک بیماری پوستی است که با از دست دادن رنگدانه‌ی پوست و فقدان ملانوسیت در اپیدرم از نظر بافت‌شناسی مشخص می‌شود. شیوع تخمینی این بیماری در سطح جهان 0.1 تا 2 درصد است و در تمام سنین و هر دو جنس دیده می‌شود. علت این بیماری هنوز مشخص نیست، ولی تئوری خود ایمن بودن بیماری ویتیلیگو به علت همراهی آن با دیگر بیماری‌های خود ایمنی مانند اختلالات تیروئید مطرح است. در حال حاضر این بیماران از جهت بیماری‌های تیروئید غربالگری نمی‌شوند؛ لذا این مطالعه اهمیت تست‌های عملکرد تیروئید و آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو را نشان می‌دهد. روش‌ها: مطالعه‌ی مورد- شاهدی حاضر بر روی 63 بیمار مبتلا به ویتیلیگو و 63 فرد سالم به عنوان گروه شاهد انجام شد. بیماران مبتلا به ویتیلیگو بعد از مراجعه به بیمارستان دکتر شریعتی و مرکز تحقیقات پوست اصفهان در سال 89-1388 توسط پزشک متخصص پوست تایید و بعد از داشتن شرایط ورود به مطالعه انتخاب شدند. مبتلایان به ویتیلیگو در گروه شاهد تحت آزمایش‌های تیروئید اعم از tsh (thyroid stimulating hormone) ، t3 (triiodothyronine)، t4 (thyroxine)، anti tpo (anti-thyroid peroxidase) و anti tg (anti-thyroglobulin) قرار گرفتند. اطلاعات جمع‌آوری شده توسط نرم‌افزار spss نسخه‌ی 18 و با استفاده آزمون‌های آماری 2c و fisher's exact test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: در این تحقیق بین دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس تفاوت معنی‌داری وجود نداشت و از این رو سوگیری ناشی از این دو مورد وجود نداشت. بررسی توزیع فراوانی tsh (0.090 = p) و t4 (0.110 = p) در گروه‌ها نشان داد که اختلاف معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت. در توزیع فراوانی t3 (0.001 > p) و وضعیت anti tpo در سرم (0.040 = p) اختلاف معنی‌داری بین دو گروه وجود داشت. توزیع فراوانی وضعیت تیتر anti tg در سرم دو گروه نشان داد که اختلاف بین دو گروه معنی‌دار بود (0.007 = p). نتیجه‌گیری: ویتیلیگو با هیپوتیروئیدی و هیپرتیروئیدی بالینی در ارتباط نیست، ولی اختلاف معنی‌داری بین دو گروه مورد و شاهد از نظر t3، anti tpo و anti tg وجود دارد؛ لذا لازم است بیمارانی که با تشخیص ویتیلیگو مراجعه می‌کنند از نظر anti tpo و anti tg نیز بررسی و پی‌گیری شوند.