نگرش دانشجویان مقطع علوم پایه دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد نسبت به روان‌پزشکی و تمایل آن‌ها برای ادامه تحصیل در این رشته

مقدمه:اهمیت و ضرورت پرداختن به مطالعه‌ی نگرش و رقبت دانشجویان پزشکی به روان‌پزشکی در ایران با بی‌مهری و کم توجهی پژوهشگران روبرو شده است. هدف مطالعه‌ی حاضر، ترسیم نیمرخ مقایسه‌ای نگرش دانشجویان پزشکی دختر و پسر و رابطه‌ی آن با تمایل آن‌ها برای ادامه‌ی تحصیل در این رشته بود.روش‌ها:در این مطالعه‌ی مقطعی 130 دانشجوی پزشکی غیر میهمان مشغول به تحصیل در مقطع علوم پایه‌ی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در سال تحصیلی 90-1389به کمک مقیاس خودایفای نگرش به روان‌پزشکی یا 30-atp-burra غربال شدند. داده‌ها به کمک بسته‌ی نرم‌افزاری علوم اجتماعی ویرایش 16 بررسی شدند و با توجه به توزیع نرمال جمعیت با آزمون‌های studentt، anova و آزمون تعقیبی tukey و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شد.یافته‌ها:نرخ پاسخ افراد 83.07 درصد (108 نفر) بود. دانشجویان دختر در مقطع علوم پایه از نگرش مطلوب‌تری نسبت به پسران برخوردار بودند. همچنین تمایل آن‌ها نیز برای انتخاب این رشته‌ی تخصصی برای ادامه‌ی تحصیل بالاتر بود. اما نتایج آزمون تعقیبی tukey موید این بود که تفاوت معنی‌دار آماری بین دانشجویان پسر و دختر مقطع علوم پایه در هیچ یک از مولفه‌های بررسی شده وجود نداشت. آزمون رگرسیون خطی نشان داد که از بین همه‌ی مولفه‌های مقیاس نگرش، مولفه‌ی پاداش‌های فردی و فرصت‌های شغلی روان‌پزشکی سهم بیشتری در شکل‌گیری نگرش دانشجویان نسبت به روان‌پزشکی داشت، اما با این وجود تمام پنج مولفه‌ توانستند تنها 0.09 درصد پدیده‌ی تمایل به انتخاب روان‌پزشکی را تبین نمایند.نتیجه‌گیری:هر چند شکل گیری نگرش دانشجویان دختر و پسر نسبت به روان‌پزشکی تا حدودی تابع جنسیت افراد بود، ولی ملاحظات اجتماعی، فرهنگی و گروهی نقش مهم‌تری داشت و در عمل، جنسیت نقش کارسازی نداشت. مشاهدات ما در این مطالعه این چنین القا می‌کند که در گزینش متقضیان رشته‌ی روان‌پزشکی ضمن توجه به ملاحظات جنسیتی، نگرش و انگیزه‌های افراد متقاضی را مد نظر قرار بگیرند.