مقایسه‌ی اثر درمانی کلوتریمازول و تولنفتات در درمان انواع گونه‌های قارچی مولد اتومایکوزیز در دو بیمارستان آموزشی اصفهان

مقدمه: اتومایکوزیز عفونت مایکوتیک سطحی کانال گوش خارجی است که به صورت حاد، تحت حاد و مزمن بروز می‌کند. عامل 6.5 تا 12.5درصد اوتیت‌های اکسترنال می‌باشد. داروهای موضعی توصیه شده برای درمان این مشکل شامل استروییدها، آنتی‌سپتیک‌ها، محلول‌های اسیدی، ضد قارچ‌ها و عوامل خشک‌کننده می‌باشند. هدف از این مطالعه شناسایی نوع قارچ و مقایسه‌ی بازدهی درمان توسط دو داروی کلوتریمازول و تولنفتات و میزان عود پس از درمان بود.روش‌ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که بر روی 54 بیمار با تشخیص اتومایکوزیز اثبات شده (بر اساس کشت و اسمیر با تعیین جنس و گونه‌ی قارچ) انجام گرفت. مقایسه‌ی اثر دو داروی تولنفتات و کلوتریمازولبر روی درمان و عود پس از آن بر روی انواع قارچ انجام شد.یافته‌ها: پس از اتمام دوره‌ی درمان، در گروه کلوتریمازول 22 نفر (81.5 درصد) و در گروه تولنفتات 21 نفر (77.8 درصد) بهبود یافتند (0.99 = p). همچنین از 43 بیماری که پس از درمان بهبودی پیدا کرده بودند، در 15 نفر (34.9 درصد)، بیماری عود نمود. موارد عود بیماری در گروه تحت درمان با کلوتریمازول و تولنفتات به ترتیب 8 و 7 نفر مورد (36.4 درصد در مقابل 33.3 درصد) بود و اختلاف بین دو گروه معنی‌دار نبود (0.99 = p).نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه و مقایسه‌ی آن با دیگر مطالعات مشابه، هر دو داروی کلوتریمازول و تولنفتات دارای تاثیر مناسبی در درمان عفونت‌های قارچی گوش هستند و با توجه به موارد عدم بهبودی و عود بیماری باید در جهت کشف سایر روش‌های درمانی اتومایکوزیس تلاش نمود و در حال حاضر، می‌توان با توجه به سایر جنبه‌های درمانی مانند مسایل اقتصادی از هر کدام از این دو دارو استفاده نمود.