درشت مغذی‌ها و پاسخ‌های التهابی پس از جذب غذا در سندرم متابولیک: مروری بر شواهد موجود

مقدمه: افزایش سطح بیومارکرهای التهابی پس از جذب غذا، محرکی در جهت شروع و پیشروی فرایندهای التهابی سیستمیک در بیماری‌های مزمن می‌باشد. به نظر می‌رسد فرایندهای التهابی مستقل از سطح لیپیدهای خونی موجب افزایش خطر بیماری‌های قلبی‌ عروقی و سندرم متابولیک می‌گردند. ترکیب درشت مغذی‌های رژیم غذایی به عنوان یکی از مهم‌ترین عوامل تعیین کننده‌ی موفقیت در کنترل فرایندهای التهابی در سندرم متابولیک مطرح شده است. هدف از بررسی حاضر، مروری بر پژوهش‌های انجام شده در زمینه‌ی درشت مغذی‌ها و پاسخ‌های التهابی پس از جذب غذا در سندرم متابولیک بود.روش‌ها: برای این منظور از جستجو در pubmed/medline بین سال‌های 1970 تا 2011 با کلید واژه‌های macronutrient، high/low-carbohydrate، fat، protein meal، postprandial/acute inflammation، endothelial function،metabolic syndrome و هر یک از بیومارکرهای التهابی استفاده شد. مطالعات حیوانی و انسانی که به صورت مقطعی، آینده‌نگر و کارآزمایی‌های بالینی انجام شده بودند، در این مطالعه وارد شدند.یافته‌ها: دریافت درشت مغذی‌ها به ویژه دریافت کربوهیدرات در وعده‌ی غذایی منجر به افزایش سطح شاخص‌های التهابی پس از جذب غذا در افراد سالم و بیماران می‌گردد. در این میان به نظر می‌رسد بیشترین شدت و پایداری اثر بر فرایندهای استرس اکسیداتیو و پاسخ التهابی پس از جذب در میان درشت مغذی‌ها به کربوهیدرات رژیم غذایی اختصاص داشته باشد. پس از کربوهیدرات‌ها، چربی‌ها نیز بیش از پروتئین منجر به القای پاسخ التهابی پس از جذب غذا می‌شوند. در بین انواع چربی‌ها، مصرف ω3 در دوز بالا و mufa (monounsaturated fatty acid) با کاهش سطح سرمی‌ بیومارکرهای التهابی و آدیپوسیتوکین‌های پس از مصرف غذا همراه بود.نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد از میان درشت مغذی‌های رژیم غذایی، کربوهیدرات بیشترین نقش را در پیشروی عوامل خطر سنتی سندرم متابولیک و فرایندهای التهابی پس از غذا ایفا می‌نماید. با این وجود انجام تحقیقات بیشتر و نیز تعدیل نقایص طراحی مطالعات موجود، موید نتایج نهایی خواهد بود.