بررسی اثربخشی گروه درمانی به شیوه‌ی شناختی-رفتاری بر میزان خودکارآمدی بیماران وابسته به مواد

مقدمه: وابستگی به مواد مخدر به عنوان نابسامانی اجتماعی، پدیده‌ای است که مشکلات فردی و اجتماعی فراوانی با خود می‌آورد. امروزه روش‌های درمانی متفاوتی برای درمان این بیماری در سراسر دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد. یکی از این روش‌ها، گروه درمانی به روش شناختی-رفتاری است. هدف مطالعه‌ی حاضر بررسی اثربخشی درمان‌های شناختی-رفتاری فردی و گروهی در میزان خودکارآمدی بیماران وابسته به مواد در موسسه‌ی بازگشت تنکابن بود.روش‌ها: بدین منظور 48 نفر از بیماران با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه (درمان گروهی و درمان فردی) با حجم مساوی 24 نفر قرار گرفتند. با بهره‌گیری از آزمون‌های ghq-28 (general health questionnaire) و gse-10 (general self-efficacy) و مصاحبه‌ی تشخیصی توسط درمانگر، اندازه‌گیری شد. داده‌ها توسط آزمون multivariate covariance آنالیز شدند. متغیرهای مورد بررسی در این تحقیق عبارت بودند از مولفه‌ی خودکارآمدی، سلامت جسمانی، اضطراب، کارکرد اجتماعی و افسردگی.یافته‌ها: با انجام تحلیل کواریانس، f برای مولفه‌ی خودکارآمدی 31.87، برای مو‌لفه‌ی سلامت جسمانی48.850، برای مولفه‌ی اضطراب 18.246، برای مولفه‌ی کارکرد اجتماعی 14.17و برای مولفه‌ی افسردگی 56.10 محاسبه گردید که با در نظر گرفتن 0.01 > p، کلیه‌ی f‌های محاسبه شده در هر یک از مولفه‌ها در سطح معنی‌داری قرار داشتند.نتیجه‌گیری: اثربخشی درمان گروهی بیشتر از درمان فردی است و افرادی که تحت درمان گروهی قرار می‌گیرند خودکارآمدی بالاتری نسبت به افرادی که تحت درمان فردی هستند، دارند.