بررسی تاثیر اسپیرنولاکتون بر کنترل پرفشاری خون ریوی در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی

مقدمه: مطالعه‌ی حاضر، با هدف تعیین تاثیر اسپیرنولاکتون در میزان کنترل پرفشاری خون ریوی در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی مراجعه کننده به بیمارستان‌های الزهرا (س) و شهید چمران اصفهان در سال‌های 96-1395 به انجام رسید. روش‌ها: طی یک مطالعه‌ی کارآزمایی بالینی، 80 بیمار مبتلا به انسداد مزمن ریوی در دو گروه 40 نفره توزیع شدند. گروه مورد، اسپیرنولاکتون با دز 25 میلی‌گرم دریافت کردند و گروه شاهد، درمان معمول انجام شد و اسپیرونولاکتون تجویز نشد. تمام بیماران، در بدو شروع و شش ماه بعد از شروع درمان، تحت اکوکاردیوگرافی و اسپیرومتری قرار گرفتند و تغییرات پارامترهای اسپیرومتری و اکوکاردیوگرافی در دو گروه مقایسه شد. یافته‌ها: میانگین فشار خون ریوی در قبل از درمان در دو گروه شاهد و مورد به ترتیب 6.90 ± 38.83 و 8.00 ± 39.65 میلی‌متر جیوه بود (0.560 = p). این میانگین در 6 ماه بعد از درمان در دو گروه مورد و شاهد به ترتیب به 6.12 ± 21.73 و 7.42 ± 24.50 میلی‌متر جیوه رسید (0.080 = p). اختلاف میانگین فشار خون ریوی قبل و بعد از مداخله در گروه شاهد 5.20 ± 25.40 و در گروه مورد 5.20 ± 27.60 میلی‌متر جیوه بود و اختلاف معنی‌داری بین دو گروه مشاهده نشد. همچنین، بهبودی شاخص‌های اسپیرومتری و اکوکاردیوگرافی در این دو گروه اختلاف معنی‌داری نشان نداد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه، مصرف اسپیرونولاکتون در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه تاثیر معنی‌داری در کاهش فشار خون ریوی، شاخص‌های اسپیرومتری و اکوکاردیوگرافی ندارد و لازم است مطالعات بیشتری در این زمینه انجام گیرد.