عوامل مساعد کننده‌ی افت اشباع اکسیژن شریانی حین و پس از عمل جراحی در واحد مراقبت‌های بعد از بیهوشی

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، بررسی عواملی بود که حین و پس از عمل جراحی در واحد مراقبت‌ بعد از بیهوشی باعث افت اشباع اکسیژن در بیمار می‌شد. روش‌ها: در مطالعه‌ی مشاهده‌ای حاضر، عواملی نظیر دمای بدن، فشار خون سیستول، دیاستول و متوسط شریانی، تعداد تنفس، تعداد نبض، اشباع اکسیژن حین و پس از عمل جراحی، عوامل نیاز به استفاده از nitrous oxide (n2o) و نیاز به فشار مثبت انتهای بازدمی (positive end-expiratory pressure یا peep)، حجم مایع مورد نیاز برای هر بیمار، میانگین خون از دست رفته‌ی بیمار، فراورده‌ی خونی مورد استفاده، نوع داروهای بیهوشی، مدت زمان جراحی و محل عمل جراحی بر روی بدن در طی جراحی، خروپف (snoring)، وجود درد و شدت آن پس از جراحی، جمع‌آوری و ثبت گردید. بیماران بر اساس ابتلا یا عدم ابتلا به افت اشباع اکسیژن خون در ریکاوری، به دو گروه دچار افت اشباع اکسیژن خون و بدون افت اشباع اکسیژن خون تقسیم شدند. سپس، متغیرهای یاد شده بین دو گروه مقایسه گردید. یافته‌ها: در این مطالعه، 500 بیمار شرکت داده شدند. 50 نفر از آن‌ها (10 درصد) در اتاق بهبودی افت اشباع اکسیژن را تجربه کردند و 445 نفر (89 درصد) دچار افت اشباع اکسیژن نشدند. در ارتباط با 5 بیمار (1 درصد) وضعیت افت درصد اشباع اکسیژن مشخص نشد. عواملی که به صورت معنی‌داری در گروه دچار افت اشباع اکسیژن بالاتر بودند، شامل تعداد نبض حین جراحی (0.009 = p)، میانگین حجم مایع مصرفی حین عمل جراحی (0.029 = p)، وجود درد (0.001 = p) و شدت آن (0.001 = p) و خروپف (0.020 = p) بودند. ارتباط معنی‌داری بین افت اشباع اکسیژن و جراحی روی ناحیه‌ی قفسه‌ی ‌سینه (60 درصد)، قسمت فوقانی شکم (40 درصد) و جراحی ستون مهره‌ها (39 درصد) وجود داشت (0.001 = p). نتیجه‌گیری: متغیرهای تعداد نبض طی عمل جراحی، حجم مایع مصرفی طی جراحی، استفاده از n2o، عدم استفاده از peep، درد و شدت آن و خرخر در واحد مراقبت بعد از بیهوشی و محل عمل جراحی با افت اشباع اکسیژن همراهی دارند.