بررسی ژن pnca با استفاده از روش‌های pcr-rflp و allele-specific-pcr در افتراق مایکوباکتریوم بوویس از مایکوباکتریوم توبرکلوزیس

مقدمه: مایکوباکتریوم بوویس به عنوان عامل سل مزمن گاوی به صورت موردی انسان را نیز درگیر می‌کند. یک موتاسیون منحصر به فرد در نقطه‌ی 169(g←c) ژن pnca در مایکوباکتریوم بوویس آن را از مایکوباکتریوم توبرکلوزیس متمایز می‌کند. استفاده از روش pcr-rflp برای اولین بار در این تحقیق در جدا سازی این دو ارگانیسم مورد استفاده قرار گرفت. روش‌ها: این مطالعه بر روی 98 بیمار مبتلا به سل با بررسی میکروسکوپی، همراه با کشت و آنتی‌بیوگرام انجام شد. در قدم بعد، با استفاده از روش‌های allele-specific pcr و pcr-rflp تغییر نوکلئوتید 169 ژن pnca مورد بررسی قرار گرفت و همچنین نتایج حاصل با spoligotyping مقایسه شد. یافته‌ها: از میان نمونه‌های مورد بررسی، با روش آنتی‌بیوگرام 28 نمونه (57/28 درصد) مقاوم، 54 نمونه (1/55 درصد) حساس به پیرازینامید و 16 نمونه (23/16 درصد) فاقد رشد بودند. از 28 نمونه‌ی مقاوم، 3 نمونه (1/3 درصد) با روش‌های کلاسیک مایکوباکتریوم بوویس تشخیص داده شدند. با روش‌های مولکولی از 98 نمونه، 95 نمونه (93/96 درصد) مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و 3 نمونه (06/3 درصد) م.بوویس تشخیص داده شدند. مقایسه‌ی روش‌های allele-specific pcr و pcr-rflp با حساسیت و ویژگی 100 درصد با نتایج spoligotyping انطباق داشتند. نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که فراوانی مایکوباکتریوم بوویس در جمعیت ایرانی با فراوانی 1/3 درصد، بالاتر از میانگین موارد بررسی شده‌ی پیشین است (5/0 تا 1 درصد). همچنین نشان داد که روش allele-specific pcr به علت ارزان‌تر وسریع‌تر بودن روش انتخابی است و روش pcr-rflp به منظور پیش‌گیری از عدم تطبیق‌های احتمالی در allele-specific pcr می‌تواند جایگزین مناسبی باشد.

The Study of PncA Gene Using PCRRFLP and AlleleSpecific PCR Methods in Distinguishing Mycobacterium Bovis from Mycobacterium Tuberculosis

<p class=abstract><strong>Background: </strong>Since nasal respiration is physiologically important, many studies have been conducted to find factors necessitating a change from nasal breathing into oronasal breathing during exercise. The present study tried to understand the role of anterior nasal resistance in this switching.</p><p class=abstract><strong>Methods: </strong>Twelve young, healthy, nonathletic and nonsmoker male volunteers with normal body mass index (BMI) were selected after medical examinations. Following anterior rhinomanometry at rest, the subjects participated in an exercise protocol during which ventilation, workload and oronasal switching point (OSP) were measured. The protocol involved a 25 watt increase in workload per minute until the OSP was reached.</p><p class=abstract><strong>Findings: </strong>There were significant correlations between anterior nasal resistance and OSP, workload, and ventilation difference to OSP ratio (P < 0.05). <em> </em></p><p class=abstract><strong>Conclusion:</strong> Anterior nasal resistance can be considered as an effective factor on OSP occurrence. <br /> In addition, by reducing nasal resistance, one can tolerate longer periods of nasal respiration during exercise. </p>