بررسی پرونده‌های شکایات پزشکی در سازمان نظام پزشکی شهر اصفهان

مقدمه: امروزه با وجود پیشرفت‌های متعدد علمی و تکنولوژی در تشخیص و درمان بیماری‌ها روند شکایت از پزشکان و کادر معالج رو به افزایش است. افزایش جمعیت، افزایش تعداد پزشکان، افزایش آگاهی جامعه و استفاده از ابزارهای تشخیصی و درمانی پیچیده‌تر از علل مهم این روند رو به رشد هستند و در این میان کاهش روابط سنتی میان پزشک و بیمار بیشتر به این موضوع دامن می‌زند. هدف از این بررسی تعیین علت و انگیزه‌های شکایت، میزان و نوع قصور انجام شده و ارزیابی دقیق و کاربردی ویژگی‌های دموگرافیک شاکیان و افراد مورد شکایت بود. روش‌ها: این مطالعه‌ی توصیفی به صورت گذشته‌نگر با بررسی پرونده‌های شکایات پزشکی و با استفاده از پرسشنامه در سازمان نظام پزشکی شهر اصفهان طی سال‌های 1387-1385 انجام شده است. یافته‌ها: طی مدت یادشده تعداد 821 پرونده‌ی شکایت از کادر معالج در سازمان نظام پزشکی شهر اصفهان تشکیل شده است که رای نهایی در 162 مورد (19.7 درصد) آن‌ها قصور و در 659 مورد (80.3 درصد) تبرئه، بوده است. از میان مجموع 821 پرونده‌ی شکایت، 655 مورد (79.8 درصد) از پزشکان، 82 مورد (9.9 درصد) از دندانپزشکان، 9مورد (1.0 درصد) از داروسازان، 5 مورد (0.6 درصد) از ماماها، 3 مورد (0.3 درصد) از پرستاران و 2مورد (0.2 درصد) از فیزیوتراپ‌ها، شکایت شده است. در بررسی علل شکایت، 288 مورد خطای درمانی و 160 مورد سهل‌انگاری علت شکایت بود. عدم رعایت نظامات دولتی (147 مورد)، دریافت هزینه‌ی بالا (147 مورد)، عدم توجیه بیمار (85 مورد)، خطا در تشخیص (47 مورد) و برخورد نامناسب (43 مورد) از دیگر علل شکایت بودند. 562 مورد صدمات جسمی (68.4 درصد)، 162 مورد فوت بیمار (19.7 درصد)، 1 مورد عارضه‌ی روحی و روانی (0.3 درصد) به عنوان عارضه‌ی درمانی از طرف شاکی مطرح شده بود و در 96 مورد (11.6 درصد) عارضه‌ای ذکر نشده است. در 27 پرونده (3 درصد) یک وکیل پیگیر شکایت بوده است. 403 شکایت (49.1 درصد) مربوط به مراکز دولتی و 418 شکایت (50.9 درصد) به مراکز خصوصی مربوط بوده است. نتیجه‌گیری: با استفاده از یافته‌های این مطالعه با توجه به علل و انگیزه‌های شکایت و نیز فراوانی انواع قصور می‌توان راهکار‌های کاربردی جهت کاهش شکایات و قصور، برنامه‌ریزی نمود

Review of Medical Complaint Files in the Medical Council of Isfahan, Iran

<p class=abstract><strong>Background: </strong>Since nasal respiration is physiologically important, many studies have been conducted to find factors necessitating a change from nasal breathing into oronasal breathing during exercise. The present study tried to understand the role of anterior nasal resistance in this switching.</p><p class=abstract><strong>Methods: </strong>Twelve young, healthy, nonathletic and nonsmoker male volunteers with normal body mass index (BMI) were selected after medical examinations. Following anterior rhinomanometry at rest, the subjects participated in an exercise protocol during which ventilation, workload and oronasal switching point (OSP) were measured. The protocol involved a 25 watt increase in workload per minute until the OSP was reached.</p><p class=abstract><strong>Findings: </strong>There were significant correlations between anterior nasal resistance and OSP, workload, and ventilation difference to OSP ratio (P < 0.05). <em> </em></p><p class=abstract><strong>Conclusion:</strong> Anterior nasal resistance can be considered as an effective factor on OSP occurrence. <br /> In addition, by reducing nasal resistance, one can tolerate longer periods of nasal respiration during exercise. </p>