بررسی ارزش تشخیصی میانگین vegf مایعات آسیت و پلورال افیوژن در شناسایی و افتراق ترشحات سروزی بدخیم (سیتولوژی مثبت) از ترشحات سروزی واکنشی (سیتولوژی منفی) به روش elisa

مقدمه: یکی از فاکتورهای موثر در آنژیوژنز و گسترش سلول‌های توموری، فاکتور رشد سلول‌های اندوتلیال عروقی (vascular endothelial growth factor یا vegf) است. این فاکتور همچنین از طریق افزایش در نفوذپذیری عروقی در تشکیل ترشحات سروزی نظیر آسیت یا پلورال افیوژن نیز موثر است. اما تشخیص و افتراق مایعات سروزی بدخیم از موارد خوش‌خیم همواره به عنوان یک مشکل مطرح بوده است. بنابراین مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی سطح و ارزش تشخیصی vegf در افتراق مایعات سروزی بدخیم از مایعات سروزی خوش‌خیم انجام شد. روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر به روش یک مطالعه‌ی مورد-شاهدی بود که بر روی 92 نمونه (دو گروه 46 تایی) از مایعات سروزی (آسیت و پلورال افیوژن) در بخش پاتولوژی بیمارستان الزهرا (س) به روش elisa (enzyme-linked immunosorbent assay) انجام گردید. نمونه‌های واجد شرایط به دو گروه شامل مایعات سروزی بدخیم (سیتولوژی مثبت) و مایعات سروزی خوش‌خیم (سیتولوژی منفی) دسته‌بندی شدند و سطح vegf در دو گروه مورد آزمایش قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های student-t و χ2 مورد آنالیز آماری قرار گرفتند. یافته‌ها: در گروه افیوژن بدخیم 22 مرد و 24 زن با میانگین سنی 14.57 ± 56.47 سال و در گروه افیوژن غیر بدخیم و واکنشی 30 مرد و 16 زن با میانگین سنی 17.07 ± 57.95 سال بودند. میانگین سطح vegf در گروه افیوژن بدخیم 6.61 ± 753.71 و در گروه افیوژن واکنشی 143.99 ± 1.27 پیکوگرم در میلی‌لیتر بود. سطح vegf در گروه دارای ترشحات سروزی بدخیم به طور معنی‌داری بالاتر بود (0.02 = p). نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه‌ی حاضر نشان داد که می‌توان از vegf به عنوان یک فاکتور بیوشیمیایی در شناسایی و افتراق مایعات سروزی بدخیم (سیتولوژی مثبت) از خوش‌خیم (سیتولوژی منفی) استفاده کرد.

Assessing the Diagnostic Value of VEGF Levels in Differentiation of Malignant Serous Discharge (Positive Cytology) from Benign Serous Discharge (Negative Cytology) Using ELISA Method

<p class=abstract><strong>Background: </strong>Since nasal respiration is physiologically important, many studies have been conducted to find factors necessitating a change from nasal breathing into oronasal breathing during exercise. The present study tried to understand the role of anterior nasal resistance in this switching.</p><p class=abstract><strong>Methods: </strong>Twelve young, healthy, nonathletic and nonsmoker male volunteers with normal body mass index (BMI) were selected after medical examinations. Following anterior rhinomanometry at rest, the subjects participated in an exercise protocol during which ventilation, workload and oronasal switching point (OSP) were measured. The protocol involved a 25 watt increase in workload per minute until the OSP was reached.</p><p class=abstract><strong>Findings: </strong>There were significant correlations between anterior nasal resistance and OSP, workload, and ventilation difference to OSP ratio (P < 0.05). <em> </em></p><p class=abstract><strong>Conclusion:</strong> Anterior nasal resistance can be considered as an effective factor on OSP occurrence. <br /> In addition, by reducing nasal resistance, one can tolerate longer periods of nasal respiration during exercise. </p>