بررسی سایتوکاین‌های il-4، ifn-γ و il-17 در بافت تومور، بافت سالم و سرم مبتلایان به تومور پستان

مقدمه: محیط تومور واجد سایتوکاین‌های گوناگون است که توسط سلول‌های توموری و سلول‌های ایمنی موجود در محیط تومور تولید می‌شوند. رشد و تکامل تومور به سایتوکاین‌های ترشح شده در محیط نیز بستگی دارد. سایتوکاین‌های اینترلوکین 4 (il-4)، اینترفرون گاما (ifn-γ) و اینترلوکین 17 (il-17) اثرات بسیار متفاوتی بر رشد سلول‌های توموری و پاسخ ایمنی علیه تومور اعمال می‌کنند. بنابراین مقایسه‌ی مقدار این سایتوکاین‌ها در زنان مبتلا به تومور بدخیم و خوش‌خیم پستان در این مطالعه مد نظر قرار گرفت.روش‌ها: نمونه‌های بافت تومور، بافت مجاور تومور و سرم خون 29 بیمار مبتلا به تومور پستان مورد مطالعه قرار گرفت. 14 نفر دارای تومور بدخیم و 15 نفر دارای تومور خوش‌خیم تشخیص داده شدند. نمونه‌ها از بیماران واجد بیوپسی برای تشخیص بدخیمی‌ پستان تهیه گردید. با استفاده از دستگاه هموژنایزر، محلولی همگن از بافت‌ها تهیه و مقدار سایتوکاین‌های ifn-γ، il-4 و il-17 در بافت توموری و بافت مجاور تومور و سرم خون بیماران به روش elisa اندازه‌گیری شد.یافته‌ها: مقادیر il-4 برابر 15.2 ± 112.3، il-17 برابر 2.3 ± 16.9 و ifn-γ برابر 3.8 ± 14.6 پیکوگرم در میلی‌لیتر در بافت تومور بدخیم محاسبه گردید. مقادیر il-4 و il-17 در نمونه‌های حاصل از بافت توموری، بافت مجاور تومور و سرم افراد مبتلا به تومور بدخیم نسبت به نمونه‌های مشابه در بیماران مبتلا به تومور خوش‌خیم افزایش معنی‌داری را نشان داد (0.05 > p). در این مطالعه بین غلظت ifn-γ در نمونه‌ی حاصل از بافت تومور بدخیم و بافت تومور خوش‌خیم اختلاف معنی‌داری دیده نشد.نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که افزایش سایتوکاین‌های il-4 و il17 یا عدم تغییر مقادیر ifn-γ ممکن است درروند تومور بدخیم پستان نقش داشته باشد.

IFNγ, IL4 and IL17 Concentration in Tumor Tissue, Adjacent Tumor Tissue and the Serums of Patients with Breast Cancer

<p class=abstract><strong>Background:</strong><em> </em>Patellofemoral pain syndrome (PFPS) is the most prevalent knee disorder. In fact, one in every four knee patients suffers from this syndrom. The purpose of the present study was to compare the effects of kinesiotape and strength training on knee pain and quadriceps strength in people with patellofemoral pain syndrome.</p><p class=abstract><strong>Methods: </strong>Thirty one male patients with patellofemoral pain syndrome, with a mean age of 25 ± 1 year, a mean height of 173.6 ± 6.15 cm, and a mean weight of 71.25 ± 7.1 kg, were randomly assigned into three groups of kinesiotape, exercise, and combined kinesiotapeexercise. All groups underwent six weeks of intervention. Pre and posttests were administered. A visual analogue scale and the Biodex isokinetic dynamometer were used to measure pain and strength of the knee muscles, respectively. Repeated measures analysis of variance (ANOVA) was used to analyze the data. The significance level was considered as α = 0.05.</p><p class=abstract><strong>Findings: </strong>After six weeks of intervention, significant pain reductions were observed in the kinesiotape, and combined kinesiotapeexercise groups (P ˂ 0.05). However, mean of maximum quadriceps muscle torque improved significantly only in the combined kinesiotapeexercise group (P ˂ 0.05). <em></em></p><p class=abstract><strong>Conclusion:</strong> The results of the present study showed that taping significantly reduced pain. It could be concluded that using kinesiotape increased the contact surface between patella and intercondylar groove and decreased pressure which in turn improved pain.</p>