>
Fa   |   Ar   |   En
   سرعت هدایت اعصاب محیطی حسی و حرکتی در بیماران دیابتی ارجاعی به کلینیک الکترودیاگنوز  
   
نویسنده خسروی سعید ,حقیقت شیلا ,شایگان نیا ایمان
منبع مجله دانشكده پزشكي اصفهان - 1390 - دوره : 29 - شماره : 129 - صفحه:165 -171
چکیده    مقدمه: دیابت شایع‌ترین بیماری غدد درون‌ریز و شایع‌ترین علت پلی نوروپاتی محیطی است. معاینه‌ی بالینی و الکترونوروگرافی ارزش بسیاری در تشخیص زودرس و جلوگیری از عوارض ناتوان‌کننده‌ی نوروپاتی دارند. هدف از این مطالعه بررسی یافته‌های الکترونوروگرافی در بیماران دیابتی بود.روش‌ها: مطالعه‌ی توصیفی- تحلیلی حاضر بر روی 103 بیمار دیابتی که جهت انجام تست‌های الکترونوروگرافی به یک کلینیک خصوصی مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. همه‌ی بیماران تحت معاینه‌ی نورولوژیک و الکترونوروگرافی سه عصب حرکتی مدیان، پرونئال عمقی و تیبیال و سه عصب حسی مدیان، پرونئال سطحی و سورال قرارگرفتند. در هر عصب سرعت هدایت عصب، تاخیر انتهایی و ارتفاع موج اندازه‌گیری شد. رفلکس h در هر دو پا در عضله‌ی سولئوس اندازه‌گیری شد.یافته‌ها: 30 نفر از افراد تحت مطالعه مبتلا به دیابت نوع i و 73 نفر مبتلا به نوع ii بودند. 82 نفر مبتلا به نوروپاتی محیطی بودند. با افزایش مدت زمان بیماری، میزان بروز نوروپاتی نیز افزایش داشت. بیشترین شکایت بیماران احساس خواب‌رفتگی و گزگز شدن اندام‌ها (72 درصد) و بیشترین یافته‌ی بالینی کاهش رفلکس مچ پا (94 درصد) و حساس‌ترین پارامتر تشخیصی غیرطبیعی بودن رفلکس h (در 92.6 درصد) بود. به طور کلی پارامتر ارتفاع نسبت به تاخیر انتهایی حساسیت بیشتری داشت.نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه، تست‌های الکترونوروگرافی به خصوص پارامترهای سرعت هدایت عصبی شاخص‌های با ارزشی در تشخیص نوروپاتی دیابتی هستند.
کلیدواژه دیابت؛ نوروپاتی محیطی؛ الکترونوروگرافی
آدرس دانشگاه علوم پزشکی اصفهان, دانشکده‌ی پزشکی, گروه طب فیزیکی و توان‌بخشی, ایران, دانشگاه علوم پزشکی اصفهان, دانشکده‌ی پزشکی, گروه طب فیزیکی و توان‌بخشی, ایران, دانشگاه علوم پزشکی اصفهان, دانشکده‌ی پزشکی, گروه پاتولوژی, ایران
 
   Sensory and Motor Peripheral Nerve Findings in Diabetic Patients Referred for Electrodiagnosis  
   
Authors Khosrawi Saeid ,Haghighat Shila ,Shayegannia Eiman
Abstract    <p class=abstract><strong>Background:</strong> Refractive eye are the most common people eye complaints and there are different ways to refractive correction. In this study we compare the effect of two phakic intraocular lenses, Artiflex versus Implantable Contact Lens (ICL).</p><p class=abstract><strong>Methods:</strong> In a prospective clinical trial study, 40 eyes of 20 patients who came to ophthalmology clinic to correct their refractive error were examined. In 20 eyes artiflex was inserted randomly and in the other 20 eyes, ICL was inserted. After 6 months uncorrected visual acuity (UCVA), best corrected visual acuity (BCVA), contrast sensitivity, intraocular pressure (IOP), specular microscopy and anterior uveitis was assessed in both groups.</p><p class=abstract><strong>Finding:</strong> In this study, there is no statistical difference between UCVA, BCVA, IOP, cataract incidence, contrast sensitivity, specular microscopy 6 months after surgery in both groups. 40% of eyes in Artiflex group developed anterior chamber reaction 6 months postoperatively but no patient in ICL group. So there is obvious difference in the rate of anterior chamber reaction between these two groups.</p><p class=abstract><strong>Conclusion: </strong>These two lenses have similar outcomes except in the incidence rate of anterior chamber reaction that is greater in the artiflex group. So these two lenses are safe with predictable outcome in treating high myopia. </p>
Keywords
 
 

Copyright 2023
Islamic World Science Citation Center
All Rights Reserved