وضعیت مالاریا در اصفهان در پنج سال گذشته

مقدمه: مالاریا مهم‌ترین بیماری انگلی در جهان است. سالیانه 300 تا 500 میلیون نفر به این بیماری مبتلا می‌شوند و از این تعداد 1 میلیون کشته بر جای می‌ماند. در برنامه‌ی کنترل مالاریا در سال 1950، استان اصفهان نیز تحت پوشش قرار گرفت و در سال 2003، سازمان بهداشت جهانی اصفهان را در رتبه‌ی ششم بعد از سیستان و بلوچستان، هرمزگان، کرمان، فارس و تهران قرار داد. لذا بررسی اپیدمیولوژیک مالاریای منطقه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه‌ی مقطعی بود. جامعه‌ی مورد بررسی، کلیه‌ی مراجعه‌کنندگان به مراکز بهداشتی-درمانی در سال‌های 1383 تا 1388 بودند که از نظر مالاریا مثبت تشخیص داده شده بودند و روش نمونه‌گیری غیر تصادفی آسان بود. یافته‌ها: از مجموع 726 بیمار 93.5 درصد را مردان و 6.5 درصد را زنان تشکیل می‌دادند. میانگین سنی بیماران 9.9 ± 25.9 سال بود. در 94.6 درصد گونه‌ی غالب انگل پلاسمودیوم ویواکس بود. بیش‌ترین موارد بیماری مربوط به سال 1384 با 33.5 درصد و کم‌ترین آن مربوط به سال 1388 با 5.8 درصد بود. هم‌چنین بیش‌ترین موارد ابتلا مربوط به خرداد ماه بود. مهاجرین افغانی 91 درصد بیماران را به خود اختصاص داده، بیماران ایرانی 2.8 درصد و بیماران تبعه‌ی سایر کشورها 5.6 درصد بودند. 47.9 درصد پس از درمان بهبود یافته، 5.4 درصد تحت درمان بودند و از پیش‌آگهی بیماری در 339 نفر (46.7 درصد) اطلاعی در دست نبود. نتیجه‌گیری: با توجه به شرایط آب و هوایی، وجود گونه‌های پشه‌ی آنوفل از نوع ماکولی‌پنیس، سوپرپیکتوس و ساکارووی و مهاجرت کنترل نشده‌ی افاغنه، امکان به وجود آمدن کانون‌های جدید مالاریا و بروز اپیدمی ‌در اصفهان وجود دارد. لذا می‌توان با کنترل ورود و ممانعت از مهاجرت بی‌رویه، بیماریابی فعال و درمان به موقع و کامل بیماران از ایجاد کانون‌های جدید بیماری در منطقه جلوگیری کرد.