مقایسه‌ی پیامدهای کلینیکی و الکترودیاگنوستیک ترمیم اولیه و ثانویه‌ی اعصاب مدیان و اولنار طی 18 ماه

مقدمه: بیمارانی که دچار قطع عصب محیطی می‌شوند بعد از مراجعه به بیمارستان تحت بررسی و درمان موقت قرا می‌گیرند. عمل ترمیم اعصاب محیطی در تعدادی از بیماران بلافاصله (اولیه) و در بسیاری دیگر بنا به دلایل مختلف بعد از گذشت مدت زمان طولانی‌تر به صورت ثانویه بر روی عصب آن‌ها انجام می‌شود. در مطالعه‌ی حاضر پیامدهای کلینیکی و الکترودیاگنوستیک را بین ترمیم‌های اولیه و ثانویه عصب مقایسه کردیم. روش‌ها: در این مطالعه که به روش آینده‌نگر انجام شد، بیماران با عمل جراحی ترمیم اعصاب مدیان و اولنار به صورت اولیه و نیز بیمارانی که تحت عمل جراحی اعصاب مذکور به صورت ثانویه قرار گرفته بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات مورد استفاده در این مطالعه از بیمارانی که طی سال‌های 1381 تا 1388 در مراکز درمانی الزهرا (س) و آیت‌الله کاشانی شهر اصفهان تحت عمل جراحی ترمیم عصب محیطی دست قرار گرفته بودند، جمع‌آوری شد. در ماه‌های سوم، ششم، دوازدهم و هجدهم بعد از عمل، بیماران تحت پی‌گیری کلینیکی و الکترودیاگنوستیک قرار گرفتند و نتایج برگشت عملکرد دست آن‌ها اعم از حس و حرکت با یکدیگر مقایسه شد. یافته‌ها: در پایان تحقیق 122 نفر (64 نفر مرد و 58 نفر زن) وارد مطالعه شدند. از این بیماران 56 بیمار (45.9 درصد) با جراحی اولیه و 66 بیمار (54.1 درصد) با جراحی ثانویه دارای اطلاعات کامل بودند. سن بیماران در محدوده‌ی 7 تا 55 سال (میانگین 8.9 ± 24.9) بود و دو گروه از لحاظ سنی تفاوت معنی‌داری نداشتند (0.59 = p). بیماران تحت عمل اولیه بهبود کلینیکی بهتری در معاینه‌ی حسی و حرکتی و سرعت انتقال عصبی حسی و یافته‌های الکترومیوگرام در مقایسه‌ی با بیماران ثانویه داشتند (0.05 > p) ولی از سرعت انتقال عصبی حرکتی تفاوتی نداشتند (0.1 = p). نتیجه‌گیری: در این مطالعه نتایج ترمیم در آسیب هر دو عصب مدین و اولنار را با هم مدنظر گرفتیم. نتایج نشان دهنده‌ی بهبود بیشتر در معاینات حسی و حرکتی و یافته‌های الکترودیاگنوستیک در گروه بیماران با ترمیم اولیه عصب نسبت به ترمیم ثانویه عصب بود.

Clinical and Electrodiagnostic Outcome after Primary Versus Secondary Nerve Repair in Median and Ulnar Nerves Damage During 18 Months Followup

<p class=abstract><strong>Background:</strong><em> </em>Notwithstanding the fact that Radial keratotomy (RK) is now a neglected surgical method, patients and ophthalmologists are still dealing with its following complications such as hyperopic shift. This study was sought to assess the results and benefits of Photorefractive keratectomy (PRK) in complicated patients who had RK procedure in their clinical history.</p><p class=abstract><strong>Methods: </strong>This noncontrolled clinical trial was carried out on 20 eyes pertaining to 17 patients with history of RK and presenting with significant refractive problems. All patients undergone Wavefrontguided (WG) PRK with MitomycinC and were followed for at least three months. Uncorrected distance visual acuity (UDVA), Corrected distance visual acuity (CDVA), total aberration, high order (HO) aberration and complications were compared between the status of patients before and after the procedure.</p><p class=abstract><strong>Finding: </strong>UDVA was averagely improved about 3 lines (P < 0.001). After the procedure 100% and 50% of subjects had visual acuity of ≥ 4<em>.</em>10 and ≥ 7.10, respectively, while; such frequencies prior to the procedure were about 55% and 0%, respectively. Moreover, 40% and 100% were at the idealistic refraction status of 1 D and 1.75 D, respectively. None of 20 subjects had decline of CDVA. Total aberrations were significantly decreased (P < 0.001) although changes of HO aberrations did not achieve significance level (P = 0.33) Three subjects manifested corneal opacity following PRK (two with grade II and one with grade I). <em> </em></p><p class=abstract><strong>Conclusion:</strong> WG PRK has benefit in most of the cases and our current experience indicates the value of WG PRK in patients with history of RK. </p>