مسمومیت با داروهای جدید ضد تشنج: یافته‌های بالینی و ارتباط آن‌ها با پیایند

مقدمه: یکی از مسمومیت‌های شایع پزشکی که در سال‌های اخیر بیشتر مشاهده می‌شود، مسمومیت با داروهای ضد تشنج جدید از قبیل لاموتریژین، سدیم والپرات، توپیرامات و گاباپنتین به تنهایی یا همراه با داروهای دیگر، است. این مطالعه با هدف بررسی مسمومیت با این داروها، علایم بالینی، مدت بستری و نیز بروز پیامد به دنبال این مسمومیت‌ها طراحی شد. روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه‌ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی بود. نمونه‌گیری به روش آسان از بین مسمومین بستری در بخش مسمومین بیمارستان نور که با چهار داروی مذکور مسموم شده بودند، انجام شد. در این مطالعه نیاز به اینتوباسیون، اتصال به ونتیلاتور و پنومونی آسپیراسیون به عنوان پیامد در نظر گرفته شدند. داده‌های جمع‌آ‌وری شده، با استفاده از spss نسخه‌ی 17 و آزمون‌های student-t، anova و regression logistic تجزیه تحلیل گردید. یافته‌ها: فراوانی مسمومیت با سدیم والپرات نسبت به لاموتریژین، توپیرامات و گاباپنتین بیشتر بود. میانگین سنی بیماران در مسمومیت با چهار دارو 9.74 ± 27.67 سال بود. فراوانی مسمومیت در گروه سنی 45-16 سال بیشتر از بقیه گروه‌های سنی بود. فراوانی مسمومیت با داروهای ضد تشنج بر حسب جنس اختلاف معنی‌داری نداشت (0.15p = ). در مسمومیت با سدیم والپرات پیامد با جنس، تشنج، علایم قلبی و علایم تنفسی ارتباط داشت؛ به طوری که این موارد پیامد را به سمت بدتر که همان پیدایش عارضه بود، سوق داد. یک مورد مرگ در مسمومیت با سدیم والپرات در جنس مرد اتفاق افتاد. در مسمومیت با لاموتریژین تشنج پیامد را به سمت عارضه سوق داد. نتیجه‌گیری: میانگین سنی بیماران 27.67 سال بود که شاید به دلیل استفاده‌ی بیشتر این داروها در گروه‌های سنی جوان‌تر می‌باشد.. در مورد سدیم والپرات و لاموتریژین بهبودی با عارضه (نیاز به اینتوباسیون، اتصال به ونتیلاتور و پنومونی آسپیراسیون) با این دو دارو بیشتر بود که این امر می‌تواند با نیمه عمر داروها و اثری که داروها روی سیستم عصبی مرکزی و مرکز تنفسی دارند، ارتباط داشته باشد.

Poisoning with the New Anticonvulsant Drugs: Clinical Findings and the Outcome

<p class=abstract><strong>Background:</strong><em> </em>There are different surgical methods for the treatment of patients with keratoconus. The aim of this study was to compare deep lamellar keratoplasty (DLK) and penetrating keratoplasty (PK) methods.</p><p class=abstract><strong>Methods: </strong>This clinical trial was performed between 2009 and 2011 on 30 Iranian patients. Subjects were recruited consecutively in Feiz hospital, Isfahan, Iran and were randomly entered two groups (each one including 15 cases) under the treatment of DLK or PK.</p><p class=abstract><strong>Findings: </strong>Two groups (DLK vs. PK) were matched in age (29.4 ± 2.3 vs. 30.9 ± 4.1, P = 0.61) and sex (P = 0.23). Bestcorrected visual acuity (BCVA) was decreased significantly in both groups and no difference was found between the decline level between the groups (P = 0.142). Also, regarding improvement of refractive problems, no difference was observed in decline of spherical equivalent (P = 0.533) and astigmatism (P = 0.791). Mean time of suture removal was significantly (P < 0.001) lower in DLK group (6.20 ± 2.11 months) versus PK group (10.93 ± 2.40 months). No complications were observed during both procedures. However, after PK, four cases complicated with endothelial rejection and one with graft failure. Also, after DLK, one case with interface neovascularization and another with stromal rejection were observed.</p><p class=abstract><strong>Conclusion:</strong> Both methods are effective in reducing the refractive status of keratoconus patients and result in proper BCVA improvement. However, DLK seems to have more successfulness and fewer complications. </p>