ارتباط کم کاری تیرویید با کمبود آهن محیطی در استان اصفهان

مقدمه: کم کاری‌ تیرویید از بیماری‌های شایع غدد است و هر دو شکل کم کاری شدید و کم کاری خفیف اثرات متعدد و گوناگونی بر ارگان‌ها‌ی بدن دارند. کم کاری‌ تیرویید قابل درمان است و می‌توان از پیشرفت عوارض بیماری جلوگیری کرد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شیوع کم کاری تیرویید نوزادان با کمبود پراکندگی آهن در استان اصفهان، به منظور شناخت نواحی خطر و اقدامات موثر، جهت پیش‌گیری از بروی این بیماری در نوزادان در استان اصفهان بود.روش‌ها: در این پژوهش توصیفی، آمار ثبت شده‌ی نوزادان متولد شده با کم کاری تیرویید طی سال‌های 88-1386 از مرکز بهداشت استان تهیه شد و نقشه‌ی توزیع فضایی بیماری بر اساس اطلاعات ترسیم گردید. نقشه‌‌ی توزیع جغرافیایی آهن نیز در استان اصفهان تهیه و فراوانی میزان آهن در نقاط مختلف استان مشخص و سپس رابطه‌ی بین کمبود عنصر آهن در برخی نقاط استان و بیماری کم کاری تیرویید بررسی شد. یافته‌ها: توزیع فضایی کم کاری تیروییدی در نوزادان در دو شهرستان اصفهان با 0.954 و سمیرم با 0.186 در هر 10000 نوزاد بود. با مقایسه‌ی‌ نقشه‌ی توزیع فضایی هیپوتیرییدی با نقشه‌‌ی توزیع فضایی آهن نتایج قابل توجهی به دست آمد که حاکی از اثر کمبود آهن در دو شهرستان اصفهان و سمیرم بر شیوع هیپوتیروییدی در نوزادان بود. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشانگر تاثیر کمبود آهن منطقه بر فراوانی کم کاری تیرویید در نوزادان دو شهرستان اصفهان و سمیرم بود. نوزادان و زنان در سنین باروری به ویژه زنان باردار بیشتر در معرض کم خونی فقر آهن قرار دارند و این مساله کم کاری تیرویید در نوزادان را تبیین می‌نماید.

Scrutiny Relationship between Distributions of Hypothyroidism with Environmental Iron Deficiency in Isfahan Province, Iran

<p class=abstract><strong>Background:</strong><em> </em>There are different surgical methods for the treatment of patients with keratoconus. The aim of this study was to compare deep lamellar keratoplasty (DLK) and penetrating keratoplasty (PK) methods.</p><p class=abstract><strong>Methods: </strong>This clinical trial was performed between 2009 and 2011 on 30 Iranian patients. Subjects were recruited consecutively in Feiz hospital, Isfahan, Iran and were randomly entered two groups (each one including 15 cases) under the treatment of DLK or PK.</p><p class=abstract><strong>Findings: </strong>Two groups (DLK vs. PK) were matched in age (29.4 ± 2.3 vs. 30.9 ± 4.1, P = 0.61) and sex (P = 0.23). Bestcorrected visual acuity (BCVA) was decreased significantly in both groups and no difference was found between the decline level between the groups (P = 0.142). Also, regarding improvement of refractive problems, no difference was observed in decline of spherical equivalent (P = 0.533) and astigmatism (P = 0.791). Mean time of suture removal was significantly (P < 0.001) lower in DLK group (6.20 ± 2.11 months) versus PK group (10.93 ± 2.40 months). No complications were observed during both procedures. However, after PK, four cases complicated with endothelial rejection and one with graft failure. Also, after DLK, one case with interface neovascularization and another with stromal rejection were observed.</p><p class=abstract><strong>Conclusion:</strong> Both methods are effective in reducing the refractive status of keratoconus patients and result in proper BCVA improvement. However, DLK seems to have more successfulness and fewer complications. </p>