مقایسه‌ی تاثیر اعمال فشار مثبت مداوم راه هوایی با دو روش متفاوت در درمان نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی

مقدمه: انواع مختلف دستگاه‌های تولید فشار مثبت راه هوایی (continuous positive airway pressure یا cpap) در درمان سندرم دیسترس تنفسی نوزادان به کار می‌رود که برای هر یک از آن‌ها بر اساس مکانیسم تولید فشار ویژگی‌ها ومزیت‌هایی مطرح شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه‌ی تاثیر کاربرد cpap با دو دستگاه bubble cpapو medijet cpap همراه با تزریق سورفاکتانت در ساعات اولیه‌ی تولد در درمان این سندرم بود. روش‌ها: 44 نوزاد با سن حاملگی 29 تا 6.7 33 هفته با علایم بالینی سندرم دیسترس تنفسی که نیاز به اکسیژن با غلظت بیش از 21 درصد داشتند به صورت تصادفی در دو گروه دریافت bubble cpap و medijet cpap قرار گرفتند. در صورتی که ظرف 30 تا 60 دقیقه‌ی اول تولد با cpap معادل 8 سانتی‌متر آب، برای حفظ مقادیر o2 در محدوده‌ی مورد نظر به fio2 بیشتر از 40 درصد نیاز بود، سورفاکتانت تزریق شد و نوزاد دوباره روی cpap قرار می‌گرفت. با ادامه‌ی نیاز به درمان با cpap و fio2 بیشتر از 30 درصد دو دوز دیگر سورفاکتانت در فواصل زمانی 12 ساعت تجویز شد. در صورت بروز علایم بالینی یا آزمایشگاهی دیسترس تنفسی نوزاد تحت تهویه‌ی مکانیکی قرار گرفت. سیر بالینی و عوارض بیماری در دو گروه با هم مقایسه شد. یافته‌ها: مدت زمان درمان با cpap و دریافت اکسیژن (بر حسب ساعت) در گروه bubble cpap با گروهmedijet cpap تفاوت معنی‌داری نداشت (به ترتیب 25.7 ± 47 در برابر 22.4 ± 46.7 با 0.874= p و 191.9 ± 158.7 در برابر 165.9 ± 144 با 0.702 = p). همچنین بین دو گروه از نظر نیاز به تهویه‌ی مکانیکی و دوز دوم و سوم سورفاکتانت و بروز بیماری مزمن ریوی و پنوموتوراکس تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. نتیجه‌گیری: با در نظر گرفتن تعداد اندک مطالعات کارآزمایی بالینی موجود و نتایج آن‌ها برای اثبات تاثیر یکسان کاربرد دو روش bubble cpap و medijet cpap همزمان با تزریق سورفاکتانت در درمان سندرم دیسترس تنفسی نوزادان و بروز عوارض، مطالعات بزرگ دیگری باید انجام گیرد.