مقایسه‌ی اثربخشی تزریق هپارین به دو شیوه‌ی انفوزیون مداوم و دوزهای متعدد وریدی بر وضعیت انعقادی پس از جراحی عروق محیطی

مقدمه: ترومبوآمبولی پس از اعمال جراحی از عوارض مهم با مرگ و میر و عوارض بالا می‌باشد. در حال حاضر، هپارین جهت پیش‌گیری از بروز این عوارض به کار می‌رود. در این مطالعه اثر دو روش انفوزیون مداوم با انفوزیون دوزهای متعدد وریدی بر وضعیت انعقادی پس از عمل جراحی عروق محیطی مقایسه شد.روش‌ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده بر روی 120 بیمار که تحت عمل جراحی عروق محیطی قرار گرفتند در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام شد. بیماران به صورت تصادفی تحت درمان با انفوزیون مداوم هپارین (750 واحد به ازای هر کیلوگرم در 24 ساعت) یا درمان با دوزهای متعدد هپارین (150 واحد به ازای هر کیلوگرم هر 4 ساعت) قرار گرفتند. ptt (partial thromboplastin time) در گروه انفوزیون مداوم هر 6 ساعت و در گروه دوزهای متعدد ابتدا ده دقیقه پس از تزریق و سپس یک دقیقه قبل از تزریق دوز بعدی هپارین چک می‌شد. شمارش پلاکتی، هموگلوبین، هماتوکریت، و خون‌ریزی به صورت دقیق مانیتور شد.یافته‌ها: دو گروه مورد مطالعه از نظر سن، جنس، بیماری‌های زمینه‌ای و فراوانی انجام جراحی‌های بزرگ یکسان بودند. ترومبوز در 18.3 درصد بیماران گروه انفوزیون مداوم و 3.3 درصد بیماران گروه دوزهای متعدد مشاهده شد (0.008 > p). در 20 درصد بیماران گروه انفوزیون مداوم و در 6.6 درصد بیماران گروه دوزهای متعدد، ptt بیشتر از 58.5 ثانیه بود (0.029 > p). ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین و خون‌ریزی فعال در هیچ یک از بیماران مشاهده نگردید و افت هماتوکریت تنها در 1 مورد (1.6 درصد) در هر گروه دیده شد.نتیجه‌گیری: تجویز دوزهای متعدد هپارین برتری بیشتری نسبت به انفوزیون هپارین در جلوگیری از ترومبوز بعد از عمل جراحی عروق محیطی داشت. انجام مطالعات بیشتر با پی‌گیری طولانی‌تر و حجم نمونه‌ی مناسب قبل از توصیه به استفاده از این شیوه‌ی درمان با هپارین پیشنهاد می‌شود.