تاثیر درمان با مهار کننده‌های گیرنده‌های آنژیوتانسین بر شاخص‌های اختلال عملکرد اندوتلیوم در بیماران دچار نفروپاتی دیابتی

مقدمه: کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع i (insulin dependent diabetes mellitus یا iddm) به شدت در معرض ابتلا به نفروپاتی دیابتی در سنین نوجوانی و بزرگ‌سالی هستند. درمان اختلال عملکرد اندوتلیوم در این بیماران می‌تواند باعث طول عمر آن‌ها گردد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اصلاح عملکرد اندوتلیوم در بیماران دچار نفروپاتی دیابتی پس از مصرف مهار کننده‌های گیرنده‌های آنژیوتانسین بود.روش‌ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی آینده‌نگر بود که در سال‌های 1389 و 1390 در شهر اصفهان انجام گرفت. در این مطالعه 32 بیمار مبتلا به iddm که بیماری آن‌ها در سن کمتر از 15 سالگی آغاز شده بود و در دو نمونه‌ی ادرار، آلبومینوری اثبات شده داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. سطح شاخص‌های عملکرد اندوتلیوم شامل نیتریک اکسید (nitric oxide یا no)، vcam (vascular cell adhesion molecule) و fetuin-a قبل و بعد از مصرف 1 ماهه‌ی والزارتان (مهار کننده‌ی گیرنده‌‌ی آنژیوتانسین) اندازه‌گیری شد. داده‌ها جمع‌آوری گردید و مورد آنالیز آماری قرار گرفت.یافته‌ها: در این مطالعه 32 بیمار دیابتی نوع i مبتلا به نفروپاتی دیابتی با میانگین سنی 2.16 ± 24.66 سال بررسی شدند. 34.4 درصد افراد مورد مطالعه مرد بودند. میانگین fetuin-a قبل از درمان 0.03 ± 0.36 و بعد از درمان به 0.02 ± 0.25 میلی‌گرم در دسی‌لیتر بود. میانگین no قبل و بعد از درمان به ترتیب 0.02 ± 0.23 و 0.01± 0.29 میلی‌گرم در دسی‌لیتر بود. میانگین vcam قبل از درمان 18.5 ± 251.1 نانوگرم در میلی‌لیتر و بعد از درمان 11.2 ± 211.5 نانوگرم در میلی‌لیتر بود.نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه درمان دارویی با والزارتان و یا دیگر مهار کننده‌های گیرنده‌ی آنژیوتانسین می‌تواند در بهبود عملکرد اندوتلیوم موثر باشد. بنابراین توصیه می‌شود برای بهبود عملکرد اندوتلیوم از داروهای ضد گیرنده‌ی آنژیوتانسین استفاده شود.