کاردیومیوسیت‌های مشتق از سلول‌های بنیادی ترانسفکت‌شده‌ی جنینی موش: مدلی مناسب برای بررسی توکسیسیته‌ی داروها

مقدمه: دوکسوروبیسین در درمان انواع سرطان‌ها مصرف می‌گردد. اما سمیت قلبی، مصرف آن را محدود ساخته است. برخی مطالعات نشان داده‌اند که کورتیکواستروییدها باعث محافظت قلبی می‌گردند. در این مطالعه با استفاده از کاردیومیوسیت‌های مشتق از سلول‌های بنیادی جنینی ترانس‌ژنیک موش اثرات دگزامتازون در کاهش توکسیسیته‌ی ناشی از دوکسوروبیسین بررسی شد. روش‌ها: سلول‌های قلبی خالص‌شده‌ی مشتق از سلول‌های بنیادی جنینی ترانس‌ژنیک موش (rb1-αmhc) با غلظت‌های مختلف دوکسوروبیسین به مدت 24 ساعت تیمار شدند، تا غلظتی که باعث کاهش 50 درصد حیات سلول‌های قلبی می‌شود برای استفاده در مراحل بعدی به دست بیاید. سلول‌ها در 3 گروه قرار گرفتند: گروه شاهد، گروه دوکسوروبیسین 5 میکرومولار به مدت 24 ساعت و گروه دگزامتازون 10 میکرومولار به مدت 24 ساعت قبل از دوکسوروبیسین 5 میکرومولار به مدت 24 ساعت. گروه‌ها از نظر ضربان با میکروسکوپ فاز کنتراست و درصد حیات با mts assay و از نظر بیان ژن با استفاده از تکنیک rt-pcr (real time- polymerase chain reaction) ارزیابی شدند. یافته‌ها: غلظت 5 میکرومولار دوکسوروبیسین به عنوان حداقل غلظتی که باعث مرگ 50 درصد از این سلول‌ها می‌گردد، به دست آمد. در گروه اول تیمارشده با دوکسوروبیسین و غلظت 10 میکرومولار دگزامتازون اثر محافظت‌کننده بر حیات سلول‌های و بیان ژن‌های قلبی دیده شد. در گروه دوم اثر محافظت‌کنندگی قابل توجهی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: تیمار سلول‌های قلبی حاصل از سلول‌های بنیادی جنینی ترانس‌ژنیک موش با دگزامتازون 24 ساعت قبل از تیمار با دوکسوروبیسین باعث پیش‌گیری از مرگ سلول‌های قلبی ناشی از دوکسوروبیسین می‌گردد. نتایج این مطالعه مطابق نتایج مطالعه بر روی سلول‌های قلبی موش بود. بنابراین این سلول‌ها می‌توانند به عنوان مدل آزمایشگاهی مناسبی برای بررسی آثار درمانی و یا سمی داروها مورد استفاده قرار گیرند.