انجام موفقیت‌آمیز آناستوموز تراشه با چسب فیبرینی جدید در نمونه‌ی حیوانی

مقدمه: آناستوموزهای تراشه از اعمال جراحی شایع روی upper respiratory airway هستند که به دلیل ایجاد تنگی در محل آناستوموز، به دنبال راه‌های جایگزین آن هستند. این آناستوموزها، در شیوه‌ی معمول، با استفاده از بخیه‌هایی با نخ ویکریل یا استاپلر انجام می‌شوند. مطالعه‌ی فعلی به بررسی امکان استفاده از چسب فیبرینی جدید در آناستوموز تراشه جهت کاهش زمان عمل و عوارض آن پرداخت. روش‌ها: این مطالعه به روش pure experimental trial بر روی 8 قلاده سگ که از نظر نژاد و وزن و جنس مشابه بودند، انجام شد. در دو نوبت، توسط یک برش گردنی 2 رینگ از تراشه‌ی گردنی سگ‌های مورد مطالعه برداشته شد. آناستوموز در نوبت اول توسط چسب فیبرینی جدید بعد از 3 بخیه‌ی نگهدارنده انجام شد (گروه مورد). بعد از دو هفته در مرحله‌ی دوم، پس از برداشتن (resect) ناحیه‌ی مذکور، آناستوموز مجدد به صورت کلاسیک و با 12 بخیه انجام شد (گروه شاهد). پس از 2 هفته، نمونه‌ها تحت جراحی مجدد قرار گرفتند و محل‌های آناستوموز جهت بررسی پاتولوژی برداشته (resect) شد و نمونه‌ها تحت آناستوموز با شیوه‌ی کلاسیک قرار گرفتند. داده‌ها با نرم‌افزار spss نسخه‌ی 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین زمان انجام آناستوموز در گروه مورد 5.94 و در گروه شاهد 9.75 دقیقه بود (0.05 > p). همچنین میانگین قطر تراشه در آناستوموز با فیبرین به طور معنی‌داری بیش از گروه شاهد بود (میانگین گروه مورد 25.59 میلی‌متر و میانگین گروه شاهد 24.14 میلی‌متر). در بررسی نتایج از نظر ماکروسکوپی اختلافی بین دو شیوه‌ی آناستوموز مشاهده نشد و چسبندگی به طور کامل رخ داده بود. مرگ و میر و نشت (leak) و میکروآبسه مشاهده نشد. در بررسی پاتولوژی اتصال در تمام نمونه‌‌ها به صورت کامل رخ داده بود. نتیجه‌گیری: با توجه به کوتاه‌تر بودن زمان آناستوموز به شیوه‌ی چسب فیبرینی جدید و نیز عدم اختلاف نتایج پاتولوژی و عوارض بین دو شیوه‌، چسب فیبرینی جدید جهت انجام آناستوموز تراشه با اطمینان بالا می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.