P- گلیکوپروتئین 170؛ اهمیت بالینی و عملکرد پاتوفیزیولوژیک آن در سرطان

مقدمه: p- گلیکوپروتئین 170 توسط ژن mdr1 کد می‌شود و به خانواده‌ی انتقال دهنده‌ها‌ی atp binding cassette (abc) تعلق دارد. این پروتئین اعمال مهمی را در فیزیولوژی سلولی بر عهده داشته، عملکرد آن در سلول‌های سرطانی منجر به شکست درمان می‌گردد. در این مطالعه، ساختار p- گلیکوپروتئین و ژن آن معرفی شده است. علاوه بر این، نقش پاتوفیزیولوژیک این پروتئین و تاثیر آن بر فارماکوکینتیک مورد بحث قرار گرفته است.روش‌ها: به منظور معرفی جدیدترین مطالعات در رابطه با p- گلیکوپروتئین، mdr1 و اهمیت بالینی آن‌ها در سلامتی و بیماری، پایگاه‌های داده‌ی ebsco، elsevier، pubmed و ovid مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، به بحث یافته‌های اخیر نویسندگان در زمینه‌ی mdr1 و لوسمی پرداخته شده است.یافته‌ها: p- گلیکوپروتئین به طور طبیعی در بسیاری از بافت‌ها شامل کبد، روده و مغز بیان می‌شود. این پروتئین در بسیاری از فرایندهای سلولی از قبیل التهاب، تمایز سلول‌های ایمنی، سمیت‌زدایی و ترشح هورمون‌ها نقش دارد. کاهش کارایی درمان و عود بیماری متعاقب آن به علت مقاومت دارویی مهم‌ترین پیامد عملکرد این پروتئین بوده است و به عنوان یکی از پر چالش‌ترین موانع در درمان سرطان مورد توجه می‌باشد.نتیجه‌گیری: p- گلیکوپروتئین یک انتقال دهنده‌ی مهم با نقش حفاظتی در حیات سلول طبیعی است. از طرفی، در برخی سلول‌های سرطانی می‌تواند عامل مقاومت دارویی باشد. مطالعات جامع در رابطه با mdr1 و p- گلیکوپروتئین 170 می‌تواند روش‌های جدید تشخیصی و درمانی را فراهم نماید.

PGlycoprotein 170; Its Clinical Importance and Pathophysiological Role in Cancer

<p><strong>Background:</strong> In the critical period of brain development, in addition to natural function of neurons, the environmental signals strikingly affect the brain structure and function. In this study, the developmental effect of dark rearing on induction of longterm potentiation (LTP) in responses of neurons of CA1 area of hippocampus was evaluated.<strong></strong></p><p><strong>Methods:</strong> This experimental study was carried out on 2 groups of male rats kept in a standard 12hour light/dark condition (Light reared or LR) or a in complete darkness (Dark reared or DR) since birth through the study. Each group, in turn, was divided into 3 groups of 2, 6 and 10 weeks old subgroups (n = 8 for each). Stimulating the perforant path, field potentials were recorded in the CA1 area for 30 minutes. Then, the tetanic stimulation was applied to the Schaffer collaterals and the field potentials were pooled for 120 minutes posttetanus.<strong></strong></p><p><strong>Findings:</strong> While the response amplitude of the basic responses demonstrated an agedependent decrease in the LR animals, it showed a substantial increase in the DR ones. Dark rearing declined the degree of potentiation in the tetanized responses; however, the posttetanus recordings showed a significant LTP yet. The LTP induction was reduced in either LR or DR animals.</p><p><strong>Conclusion:</strong> It seems that the visual experience modifications weaken both basic responses and LTP induction in neurons of CA1 area of hippocampus.<strong></strong></p>