مقایسه‌ی اعمال سطوح مختلف فشار مثبت انتهای بازدمی بر مولفه‌های همودینامیک و تنفسی در بیماران با ریه‌ی سالم و آسیب‌دیده

مقدمه: حین تهویه‌ی مکانیکی امکان بروز آتلکتازی در مناطقی از ریه وجود دارد. آتلکتازی در اثر کاهش حجم ریه و کلاپس راه‌های هوایی کوچک ایجاد می‌شود. درمان اصلی کلاپس ایجادشده در بیماران تحت بیهوشی با ریه‌ی سالم و آسیب حاد ریوی بر اساس اعمال فشار مثبت انتهای بازدمی (positive end expiratory pressure یا peep) استوار می‌باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین تاثیر اعمال peep در درجات مختلف (0، 5، 10، 15 سانتی‌متر آب) بر اصلاح آتلکتازی‌های موجود و پاسخ ریه‌ی معیوب و ریه‌ی سالم به این مانور‌ها بود. روش‌ها: بیماران تحت تهویه‌ی مکانیکی طی یک کارآزمایی بالینی به دو دسته، 24 بیمار با ریه‌ی سالم (گروه الف) و 28 بیمار با ریه‌ی آسیب‌دیده (گروه ب) تقسیم شدند. سپس سطوح مختلف peep هر یک به مدت 10 دقیقه اعمال شد. در ابتدا و در پایان هر 10 دقیقه مشخصه‌های تنفسی و همودینامیک از قبیل ظرفیت (compliance) استاتیک و دینامیک، spo2 (oxygen saturation)، peak airway pressure، pleteau airway pressure، expiratory vt، فشار خون سیستول و دیاستول و ضربان قلب اندازه‌گیری و ثبت گردید. یافته‌ها: افزایش سطح peep از 0 تا 15 سانتی‌متر آب، منجر به افزایش spo2، کاهش میزان ضربان قلب و فشار خون سیستولی و دیاستولی شد، اگر چه میزان این تغییرات از نظر آماری معنی‌دار نبود، ولی شاخص‌های تنفسی در هر دو گروه سیر صعودی داشت و تفاوت بین دو گروه در شاخص‌های مذکور معنی‌دار بود (0.001 > p). نتیجه‌گیری: به دلیل افزایش شاخص‌های تنفسی در اثر افزایش سطوح peep، بدون اثرگذاری مشخص بر فاکتورهای همودینامیک، در هر 2 گروه از بیماران با ریه‌های سالم و آسیب‌دیده، انجام این مانور جهت بهبود وضعیت اکسیژن‌رسانی و شاخص‌های تنفسی در بیمارانی که تحت ونتیلاسیون طولانی مدت قرار دارند، توصیه می‌شود.