اثر سمیت سلولی میسل‌های پلورونیک f127– پلی (متیل وینیل اتر– مالئیک اسید) حاوی دوکسوروبیسین بر روی رده‌‌ی سلولی mcf7

مقدمه: دوکسوروبیسین در درمان سرطان‌های مختلف از جمله سرطان پستان کاربرد دارد اما استفاده از آن با عوارض متعددی مانند سمیت قلبی همراه است. به کارگیری یک سیستم دارورسانی مانند میسل‌های پلیمری حاوی دوکسوروبیسین ممکن است بتواند باعث کاهش عوارض این دارو شود.روش‌ها: ابتدا مشتق پلورونیک f127– پلی (متیل وینیل اتر– مالئیک اسید) سنتز شد. میسل‌های حاوی دوکسوروبیسین به روش انحلال مستقیم تهیه گردید. میسل‌ها بر اساس اندازه‌ی ذره‌ای، پتانسیل زتا، اندکس پلی‌دیسپرسیتی، کارایی بارگیری و رهش دوکسوروبیسین از میسل‌ها، بهینه‌سازی شد و جهت مطالعه‌ی سمیت روی رده‌ی سلولی mcf-7 با روش mtt به کار برده شد.یافته‌ها: میسل‌های بهینه دارای اندازه‌ی ذره‌ای 38 ± 419 نانومتر، پتانسیل زتای 1.2 ± 13.3- میلی‌ولت، اندکس پلی‌دیسپرسیتی 0.019 ± 0.45، کارایی بارگیری 2.7 ± 93.5 درصد و کارایی رهش چهار ساعته‌ی دارو به میزان 3.7 ± 29.03 درصد بودند. میسل‌های بارشده با دوکسوروبیسین در غلظت‌های 0.21، 0.26، 0.34، 0.47 و 0.78 میکرومولار به طور معنی‌دار ( 0.05 > p) سمیت سلولی بیشتری در مقایسه با میسل‌های بدون دارو و داروی آزاد داشتند.نتیجه‌گیری: میسل‌های پلورونیک f127- پلی (متیل وینیل اتر- مالئیک اسید) حاوی دوکسوروبیسین اثر بخشی بیشتری علیه سلولهای سرطانی mcf-7 نسبت به داروی آزاد از خود نشان می‌دهند.