تاثیر حاد تمرین مقاومتی بر میزان پروتئین آیریزین پلاسما و بیان ژن‌های fndc5 عضلانی و ucp1 بافت چربی موش‌های صحرایی نر

مقدمه: تغییر فنوتیپ بافت چربی بر اثر تمرین، تئوری جدیدی است که به تازگی مطرح شده و شناسایی ساز و کار سلولی ملکولی آن در حال بررسی است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین تاثیر حاد تمرین مقاومتی بر میزان پروتئین آیریزین پلاسما و بیان ژن‌های fndc5 عضله‌ی نعلی و ucp1 بافت چربی زیر جلدی شکمی در موش‌های صحرایی نر بود. روش‌ها: 16 سر موش صحرایی با میانگین وزن 20.31 ± 221.00 گرم و در سن 8 هفتگی به طور تصادفی به دو گروه شاهد و تمرینی تقسیم شدند. گروه تمرینی روی نردبان‌های مخصوص به ارتفاع 1.2 متر با حمل یک وزنه به میزان 50 درصد وزن بدن که به دم آن‌ها بسته شد، تمرین را در 3 نوبت 5 تکراری با 3 دقیقه استراحت بین نوبت‌ها و یک دقیقه بین تکرارها انجام دادند. جهت اندازه‌گیری میزان آیریزین پلاسما از روش elisa (enzyme-linked immunosorbent assay) و برای بررسی بیان نسبی mrna ژن‌های fndc5 و ucp1از روش real-time polymerase chain reaction (real-time pcr) استفاده شد. از آزمون آماری t مستقل به منظور بررسی تفاوت گروه‌ها استفاده گردید. یافته‌ها: میزان پروتئین آیریزین پلاسما پس از یک جلسه تمرین مقاومتی افزایش معنی‌دار یافت (0.001 > p، 9.42 = t). همچنین، میزان بیان نسبی mrna ژن‌های fndc5 (0.001 > p، 4.62 = t) و ucp1 (0.001 > p، 10.43 = t) پس از تمرینات افزایش معنی‌دار یافت. نتیجه‌گیری: گرچه مطالعه بر روی این تئوری در آغاز راه است اما از نتایج حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که احتمال دارد، تمرینات مقاومتی از طریق ترشح مایوکاین‌هایی مانند آیریزین باعث بهبود ترکیب بدنی از طریق افزایش هزینه‌ی انرژی بافت چربی سفید گردد.