بررسی اثر هوموسیستئین و آسپرین بر روی پارامترهای انعقاد و ضریب نفوذپذیری لخته در شرایط آزمایشگاهی

مقدمه: برخی مطالعات نشان داده‌اند که افزایش هوموسیستئین در خون، تغییراتی در سیستم انعقاد و فیبرینولیز ایجاد می‌نماید، ولی مکانیسم دقیق آن روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه‌ی غلظت‌های مختلف هوموسیستئین و آسپرین بر روی پارامترهای انعقاد و ضریب نفوذپذیری لخته در پلاسمای افراد سالم بود.روش‌ها: ابتدا پلاسمای غنی از هوموسیستئین (50، 100، 200 میکرومولار) و آسپرین (1، 10، 100 میلی‌گرم در لیتر) تهیه گردید و پس از انکوبه نمودن در 37 درجه‌ی سانتی‌گراد به مدت 24 ساعت، پارامترهای انعقاد به روش کدورت‌سنجی تعیین شدند. همچنین ضریب نفوذپذیری لخته تعیین گردید. از آزمون student-t برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد.یافته‌ها: اثر متقابل هوموسیستئین در غلظت 200 میکرومولار با آسپرین 100 میلی‌گرم در لیتر در زمان کل انعقاد (1.15 ± 820.00 ثانیه)، حداکثر سرعت انعقاد (0.003 ± 0.232) و ضریب نفوذپذیری لخته [0.151 ± (6-10 × 1.108)] نسبت به گروه هوموسیستئین با غلظت 200 میکرومولار به ترتیب برابر با 12.8 ± 555.0 ثانیه، 0.008 ± 0.258، 0.0381 ± (6-10 × 0.493) معنی‌دار بود. هوموسیستئین 200 میکرومولار همراه با آسپرین 1 میلی‌گرم در لیتر بر روی هیچ یک از شاخص‌ها اثر معنی‌داری نداشت. هوموسیستئین 100 میکرومولار با آسپرین 1 میلی‌گرم در لیتر در برابر هوموسیستئین 100 میکرومولار تنها در ضریب نفوذپذیری لخته [به ترتیب 0.071 ± (6-10 × 0.787) و 0.053 ± (6-10 × 0.636)] اثر معنی‌داری داشت.نتیجه‌گیری: آسپرین با مقادیر بیشتر از 1 میلی‌گرم در لیتر بر روی غلظت‌های بالاتر هوموسیستئین تاثیر بیشتری دارد، به طوری که با ایجاد وقفه در مرحله‌ی انعقاد، لخته دیرتر تشکیل می‌شود و با عملکردی که بر روی ساختار لخته دارد نفوذپذیری آن را افزایش می‌دهد.