بررسی عملکرد محور غده‌ی پاراتیرویید در بیماران مبتلا به پارکینسون

مقدمه: هورمون پاراتیرویید معروف به پاراتورمون (pth یا parathyroid hormone) با ایجاد تغییرات در سطح بیومارکرهای سرمی، می‌تواند در سیر پیشرفت و علایم ناشی از طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها اثرگذار باشد. پارکینسون یکی از این بیماری‌ها است و با توجه به مطالعات انجام شده، به نظر می‌رسد عملکرد غده‌ی پاراتیرویید می‌تواند در شدت علایم ناشی از آن، موثر باشد. این مطالعه با توجه به فقدان مطالعات لازم در این زمینه در خاور میانه با هدف بررسی این ارتباط انجام شد. روش‌ها: این مطالعه به روش مورد- شاهدی انجام گرفت. 125 بیمار مبتلا به پارکینسون، که تشخیص بیماری در آن‌ها توسط نورولوژیست به اثبات رسید و 112 شاهد سالم که از نظر سن و جنسیت با گروه بیمار مطابقت داشتند، در این مطالعه شرکت کردند. شدت علایم حرکتی توسط بخش حرکتی پرسش‌نامه‌ی updrs (unified parkinson's disease rating scale) اندازه‌گیری شد. سطح سرمی پاراتورمون، کلسیم، فسفر و ohd-25 (hydroxy vitamin d-25) در هر دو گروه اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: میانگین سطح سرمی پاراتورمون در گروه مورد (18.8 ± 45.2) در مقایسه با گروه شاهد (28.5 ± 70.8) به شکل معنی‌داری اختلاف داشت (0.0001 = p). در این مطالعه، هیچ ارتباط معنی‌داری میان سطح سرمی عناصر ذکر شده و شدت علایم حرکتی بیماری پارکینسون یافت نشد. سن بیماران و طول مدت بیماری با شدت علایم حرکتی و نمره‌ی خرده مقیاس iii updrs مرتبط بود؛ همچنین این بیماری در مردان بیشتر از زنان شیوع داشت (or = 2.53, ci= 1.27‑5.03, p= 0.0080). نتیجه‌گیری: این مطالعه نمی‌تواند موید ارتباط میان میزان عملکرد غده‌ی پاراتیرویید، سطح سرمی عناصر مرتبط با پاراتورمون و شدت علایم حرکتی ناشی از بیماری پارکینسون باشد. یکی از دلایلی که می‌تواند توجیه کننده‌ی این نتایج باشد، فقدان تعداد کافی از کاهش و یا افزایش کلسیم و کاهش و یا افزایش فسفر در نمونه‌های مورد مطالعه است.