مقایسه‌ی نتایج بهبود بیماران بعد از جراحی سندرم تونل کارپ در دو گروه دارای آتل و فاقد آتل

مقدمه: سندرم تونل کارپ (cts یا carpal tunnel syndrome) یک بیماری شایع است که در آن عصب مدین حین عبور از تونل کارپ تحت فشار قرار می‌گیرد و فلج تدریجی آن رخ می‌دهد. بعد از استفاده یا عدم استفاده از آتل اختلاف نظر وجود دارد. از این رو، مطالعه‌ی حاضر با هدف مقایسه‌ی نتایج بهبود بیماران بعد از جراحی سندرم تونل کارپ در دو گروه دارای آتل و فاقد آن در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به انجام رسید.روش‌ها: این مطالعه در سال 1390 در مرکز آموزشی- درمانی کاشانی اصفهان به انجام رسیده است. 64 بیمار تحت عمل جراحی cts انتخاب و به روش تخصیص تصادفی به دو گروه 32 نفره تقسیم شدند. در گروه اول، پس از عمل جراحی، اسپلینت تجویز شد و در گروه دوم، که به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند، اسپلینت داده نشد. بیماران در فاصله‌ی 3، 6 و 12 هفته پس از عمل جراحی، تحت پیگیری قرار گرفتند و وضعیت بهبودی در حس، حرکت و درد بر اساس معیار vas (visual analogue scale) در آنان مورد بررسی قرار گرفت.یافته‌ها: نمره‌ی درگیری حسی در هفته‌های 3 و 6 بعد از درمان در گروه دارای اسپلینت بالاتر از گروه فاقد اسپلینت بود؛ اما 12 هفته بعد از درمان نتایج یکسان بود. میانگین نمره‌ی درد در 3 هفته بعد از درمان در گروه فاقد اسپلینت بیشتر و در 6 هفته بعد از درمان، در دو گروه به طور تقریبی مشابه بود؛ اما در 12 هفته بعد از درمان، شدت درد در گروه فاقد اسپلینت به طور قابل ملاحظه‌ای کمتر بود. روند تغییرات شدت درد در دو گروه مورد مطالعه اختلاف معنی‌دار نداشت (0.970 = p).نتیجه‌گیری: احتمال دارد استفاده از اسپلینت در بعد از عمل جراحی آزادسازی عصب مدین، موجب تاخیر در بهبودی حسی، حرکتی و درد در بیماران گردد؛ اما با توجه به تاثیر نوع اسپلینت به کار رفته، این موضوع هنوز مورد تردید می‌باشد و لازم است مطالعات مداخله‌ای وسیع‌تری در این خصوص به انجام برسد.