سلول‌های t تنظیمی در ضایعات حاد و مزمن لیشمانیوز جلدی ناشی از انگل لیشمانیا ماژور

مقدمه: لیشمانیوز جلدی در بسیاری از کشورهای جهان یک مشکل بهداشتی مهم محسوب می‌شود. مطالعاتی که در مدل‌های حیوانی و همچنین، در انسان انجام شده است، نشان می‌دهد که نوع پاسخ ایمنی در محل ضایعه، به خصوص تعادل بین سلول‌های t تنظیمی و سلول‌های t عملگر بر سیر بیماری موثر است و می‌تواند مشخص کند که بیماری خودبه‌خود بهبود می‌یابد یا این که به فرم‌های مزمن تبدیل می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی نقش سلول‌های t تنظیمی طبیعی (ntreg) در ضایعات حاد و مزمن لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور بود. روش‌ها: از ضایعات جلدی 28 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی که از نظر آزمایشگاهی ابتلای آن‌ها به لیشمانیا ماژور ثابت شده بود، بیوپسی گرفته شد. این بیماران در دوگروه افراد مبتلا به ضایعات حاد و افراد مبتلا به ضایعات مزمن تقسیم شدند. میزان بیان ژن forkhead box p3 (foxp3) با روش real-time pcr (real-time reverse transcription polymerase chain reaction) و تعداد سلول‌های ntreg با روش رنگ آمیزی ایمونوفلورسنت در ضایعات بیماران دوگروه بررسی شد. از آزمون آماری mann-whitney u برای تعیین معنی‌داری تفاوت‌ها بین دو گروه استفاده شد. یافته‌ها: میانگین بیان نسبی ژن foxp3 در ضایعات حاد و مزمن به ترتیب 0.23 ± 0.53 و 0.99 ± 1.26 بود که به صورت معنی‌داری در ضایعات مزمن بیشتر بود (0.007 = p). در روش رنگ‌آمیزی بافتی ایمونوفلورسنت نیز تعداد سلول‌های ntreg ضایعات مزمن به صورت معنی‌داری بیشتر از ضایعات حاد بود. نتیجه‌گیری: افزایش بیان ژن و همچنین بیان نشانگرهای پروتئینی سلول ntreg در ضایعات مزمن لیشمانیوز جلدی نشان می‌دهد که احتمال دارد این سلول‌ها در مزمن شدن ضایعات نقش داشته باشند و در نتیجه ممکن است بتوان از روش‌های ایمونوتراپی که هدف آن‌ها ntreg است، برای درمان این ضایعات مزمن استفاده کرد.