بررسی تاثیر تمرین‌های نوروفیدبک بر ثبات وضعیتی و خطر سقوط بیماران مبتلا به پارکینسون

مقدمه: با پیشروی بیماری پارکینسون، عوارض ناخواسته‌ای همچون نقص تعادل، کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. شواهد نشان داده‌اند که برنامه‌های مکمل فرایند درمان همچون فیزیوتراپی با وجود کاهش عوارض ناخواسته، مغز و امواج آن را به عنوان عامل اصلی بروز بیماری و کنترل حرکات بدن نادیده می‌گیرند. از این رو، هدف از این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره‌ی تمرین‌های نوروفیدبک بر تعادل و سقوط در بیماران مبتلا به پارکینسون بود. روش‌ها: این مطالعه در زمره‌ی پژوهش‌های نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون بود که بر گروه‌های مورد و شاهد انجام شد. از بین داوطلبین، 16 بیمار بر اساس معیارهای تحقیق انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم گردیدند. گروه تجربی در 8 جلسه تمرین‌های نوروفیدبک واقعی و گروه شاهد در 8 جلسه نوروفیدبک ساختگی شرکت نمودند. پیش و پس از دوره‌ی نوروفیدبک خطر سقوط و ثبات وضعیتی، اندازه‌گیری و مقایسه شد. برای ارزیابی خطر سقوط و ثبات وضعیتی از دستگاه بایودکس و به ترتیب از آزمون‌های خطر سقوط (fall risk) و ثبات وضعیتی (postural stability) در سطح 8 استفاده گردید. سپس نتایج پیش و پس‌آزمون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین نمرات خطر سقوط و ثبات وضعیتی گروه تجربی پس از انجام مداخله، بهبود معنی‌داری داشت (0.001 > p). میانگین نمرات خطر سقوط (0.450 = p) و ثبات وضعیتی (0.750 = p) گروه شاهد تغییر معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: تمرین‌های نوروفیدبک می‌تواند در کنار روش‌های مرسوم پزشکی مانند دارودرمانی برای کنترل عوارض بیماری پارکینسون به خصوص حفظ وضعیت و جلوگیری از سقوط استفاده شود.