مقایسه‌ی تاثیر دگزامتازون و لیدوکائین وریدی در پیش‌گیری از بروز اختلالات شناختی بعد از عمل جراحی کاتاراکت در سالمندان

مقدمه: از بین اختلالات شناختی بعد از عمل جراحی به خصوص در سالمندان، دلیریوم از اهمیت بالاتری برخوردار می‌باشد. این اختلال می‌تواند باعث تغییراتی در شخصیت و حافظه‌ی بیمار شود و عوارض پس از عمل جراحی را افزایش دهد. در این مطالعه، تاثیر تجویز وریدی دگزامتازون و لیدوکائین بعد از القای بیهوشی عمومی در پیش‌گیری از بروز اختلالات شناختی بعد از عمل جراحی کاتاراکت در سالمندان مقایسه شد.روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی آینده‌نگر شاهددار دو سو کور، 333 بیمار بالای 65 سال با شاخص american society of anesthesiologists (asa) درجه‌ی i و ii که کاندیدای عمل جراحی کاتاراکت به روش بیهوشی عمومی بودند، به صورت تصادفی به سه گروه لیدوکائین، دگزامتازون و شاهد (دارونما) تقسیم شدند و در هر بیمار، مقادیر نمره‌ی شناختی قبل از عمل و بعد از عمل ثبت شد.یافته‌ها: از سه گروه دریافت‌ کننده‌ی لیدوکائین، دگزامتازون و شاهد، 4.6،6.3 و 3.5 درصد قبل از عمل دچار اختلال شناختی بودند، اما بین سه گروه اختلاف معنی‌داری وجود نداشت (0.62 = p). تعداد افراد دچار اختلال شناختی در 24 ساعت بعد از عمل در سه گروه پیش‌گفته به ترتیب 12.0، 9.9 و 9.6 درصد بود و تفاوت بین سه گروه معنی‌دار نبود (0.98 = p). در یک هفته بعد از عمل نیز در سه گروه لیدوکائین، دگزامتازون و شاهد به ترتیب 8.3، 8.1 و 8.8 درصد دچار اختلال شناختی بودند، اما تفاوت سه گروه معنی‌دار نبود (0.98 = p).نتیجه‌گیری: در این مطالعه، استفاده از لیدوکائین و دگزامتازون در کاهش بروز اختلال شناختی، ارجحیتی نسبت به یکدیگر نداشت، اما از آن جایی که دگزامتازون در بیماران تحت عمل جراحی آب مروارید به علت وجود بیماری‌های زمینه‌ای محدودیت مصرف دارد، استفاده از لیدوکائین در این بیماران نسبت به دگزامتازون ارجحیت دارد.