مقایسه‌ی تاثیر هشت هفته تمرین تراباند و کینزیوتیپ بر عملکرد، تعادل و دامنه‌ی حرکتی ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا

بی‌ثباتی مزمن مچ پا، یک آسیب شایع در میان ورزشکاران است. از روش‌های توان‌بخشی و پیش‌گیری برای اسپرین مچ پا، تمرینات تراباند و استفاده از وسایل ثبات دهنده‌ی خارجی جهت کنترل عصبی عضلانی در مچ پای آسیب دیده می‌باشد. از این رو، مطالعه‌ی حاضر با هدف مقایسه‌ی تاثیر هشت هفته تمرین تراباند و کینزیوتیپ بر عملکرد، تعادل و دامنه‌ی حرکتی ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا انجام شد.روش‌ها: در یک مطالعه‌ی کارآزمایی بالینی، 30 ورزشکار شهرستان کازرون که حداقل 2 بار در 6 ماه قبل از مطالعه دچار اسپرین مچ پا شده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه تراباند و گروه کینزیوتیپ تقسیم شدند. برنامه‌ی تمرین به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه انجام شد. عملکرد بیماران توسط آزمون figure of 8 hoptest (fh)، تعادل توسط آزمون گردش ستاره (star excursion balance test یا sebt) و دامنه‌ی حرکتی توسط گونیامتر مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری dependent t و independent t تجزیه و تحلیل شد.یافته‌ها: گروه کینزیوتیپ نسبت به تراباند در عملکرد (0.001 = p)، گروه تراباند نسبت به کینزیوتیپ در تعادل جهت قدامی (0.001 = p)، جهت راست (0.160 = p) و جهت چپ (0.020 = p) و دامنه‌ی حرکتی گروه تراباند نسبت به کینزیوتیپ در پلانتار فلکشن (0.010 = p) و دورسی فلکشن (0.001 = p) برتری معنی‌داری داشتند.نتیجه‌گیری: تمرین تراباند و کینزیوتیپ هر دو باعث بهبود معنی‌داری در عملکرد، تعادل و دامنه‌ی حرکتی ورزشکاران می‌شود. تمرین تراباند نسبت به کینزیوتیپ بر تعادل و دامنه‌ی حرکتی و کینزیوتیپ نسبت به تراباند بر عملکرد ورزشکاران تاثیر بیشتری دارد