الگوی مرگ و میر بیمارستانی سکته‌ی قلبی و عوامل موثر بر آن در ایران: یک مطالعه‌ی ملی

مقدمه: در ایران، تا زمان انجام این پژوهش، مطالعه‌ی جامع و مبتنی بر جمعیت، برای تعیین الگوی اپیدمیولوژیک سکته‌ی قلبی و به ویژه، تعیین میزان و عوامل موثر بر مرگ و میر بیماران در بیمارستان انجام نشده بود. این مطالعه با این هدف انجام گرفت.روش‌ها: این مطالعه‌ی هم‌گروهی آینده‌نگر و مبتنی بر جمعیت، از داده‌های 20750 بیمار جدید مبتلا به سکته‌ی قلبی در سال 1391 در ایران استفاده نمود. از cox regression و logistic regression برای تحلیل داده‌ها در نرم‌افزار stata استفاده شد.یافته‌ها: 72/4 درصد بیماران مرد و مابقی زن بودند و میانگین و انحراف معیار سن در آنان 13/4± 61/2 سال بود. میزان کشندگی مرگ بیمارستانی به علت سکته‌ی قلبی برابر 12/1 درصد بود. میزان بروز مرگ بیمارستانی در زنان بیشتر از مردان بود. این میزان در کل کشور 6/74 درصد با حدود اطمینان (ci 95%) 7-6/4 درصد بود. سن بالاتر از 84 سال، جنسیت زن، بی‌سوادی، عدم دریافت درمان ترومبولیتیک، دیابت نوع دو، درد قفسه‌ی سینه قبل از ورود به بیمارستان و درد مقاوم به درمان، انسداد شاخه‌ی راست قلب، تاکی‌کاردی بطنی، فیبریلاسیون دهلیزی، سکته‌ی قلبی با بالارفتن قطعه‌ی st، نارسایی قلب و دریافت آنژیوبلاستی مهم‌ترین تعیین کننده‌های مرگ بیماران بودند.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، به نظر می‌رسد که سکته‌ی قلبی با بالارفتن قطعه‌ی st و سن بالاتر از 84 سال بیشترین اثر را بر بروز مرگ بیمارستانی بیماران مبتلا به سکته‌ی قلبی دارد. نتایج این مطالعه برای برنامه‌ریزی در پایش و بهبود مراقبت‌ها و درمان بیماران کمک کننده است