تاثیر داروی سیلیمارین بر تکثیر لنفوسیت‌های t فعال شده‌ی انسانی در شرایط آزمایشگاهی (in-vitro)

مقدمه: استفاده‌ی گسترده از داروهای گیاهی به دلیل اثرات حفاظتی آن‌ها بر ارگان‌های مختلف بدن در مطالعات بسیاری نشان داده شده است. سیلیمارین یک کمپلکس فلاونولیگنان مشتق از گیاه خار مریم (milk thistle) با نام علمی silybum marianum است. از این ترکیب، به علت داشتن اثرات ضد التهابی و حفاظتی در بیماری‌های کبدی (hepatoprotective) در کلینیک استفاده می‌شود. در سال‌های اخیر، اثرات تعدیل ایمنی (immunomodulatory) این گیاه از سوی محققین مورد توجه قرار گرفته و در این خصوص مطالعاتی صورت پذیرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر سیلیمارین و dmso (dimethyl sulfoxide) بر تکثیر لنفوسیت‌های t انسانی در شرایط کشت سلولی بود. روش‌ها: جداسازی سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی (pbmcs یا peripheral blood mononuclear cells) از افراد سالم داوطلب و سپس تحریک آن با کانکاناوالین a (con a یا concanavalin a) انجام گرفت و میزان تکثیر سلول‌ها پس از نشان‌دار کردن سلول‌ها با ماده‌ی فلورسنت cfse (carboxyfluorescein succinimidyl ester) بررسی و ارزیابی آن با فلوسیتومتری نسبت به شاهد مورد سنجش قرار گرفت. یافته‌ها: سیلیمارین در غلظت‌های μm 100 و μm 200 نسبت به dimethyl sulfoxide به طور قابل ملاحظه‌ای تکثیر سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی را مهار می‌کند. نتیجه‌گیری: با توجه به اثر مهاری سیلیمارین بر تکثیر سلول‌های t، شاید بتوان از آن به عنوان جایگزین داروهای شیمیایی مهار کننده‌ی ایمنی و یک داروی حیات بخش در شرایط نیاز به سرکوب ایمنی، استفاده نمود.