اثر محرک‌های گیرنده‌ی فعال کننده‌ی پرولیفراسیون پروکسی‌زوم (Pparها) بر بازسازی قلبی (Cardiac Remodeling) در رت‌های سالم و مبتلا به دیابت

مقدمه: گیرنده‌های فعال کننده‌ی تکثیر پروکسی‌زوم‌ها (ppars یا peroxisome proliferator–activated receptors) گروهی از گیرنده‌های هسته‌ای وابسته به لیگاند می‌باشند که به عنوان عوامل نسخه‌برداری عمل می‌کنند و در انسان دارای 3 ایزوفرم شناخته شده‌ی β/δ، γ و α هستند. مشخص شده است که ppars اثرات متعددی بر سیستم قلبی عروقی دارند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر محرک‌های مختلف گیرنده‌ی فعال کننده‌ی پرولیفراسیون پروکسی‌‌زوم بر بازسازی قلبی (cardiac remodeling) در رت‌های سالم و مبتلا به دیابت بود. روش‌ها: 60 موش صحرایی نر به دو دسته‌ی کلی مبتلا و غیر مبتلا به دیابت تقسیم شدند. حیوانات مبتلا و غیر مبتلا به دیابت به 5 زیر گروه‌ شاهد دریافت کننده‌ی حلال دارو؛ حیوانات دریافت کننده‌ی فنوفیبرات mg/kg/day 100 (آگونیست ppar آلفا)؛ حیوانات دریافت کننده‌ی رزیگلیتازون (rosiglitazone) mg/kg/day 8 (آگونیست ppar گاما)؛ حیوانات دریافت کننده‌ی 742gwo mg/kg/day 1 (آگونیست ppar بتا/دلتا)؛ حیوانات دریافت کننده‌ی بزافیبرات mg/kg/day 400 (آگونیست pan ppar) تقسیم شدند. طول مدت درمان 21 روز بود. در پایان آزمایش، بطن چپ رت‌ها خارج شد و نمونه‌ها با picrosirius red جهت بررسی محتوای کلاژنی رنگ‌آمیزی گردید. یافته‌ها: محتوای کلاژن (collagen content) در بطن چپ گروه مبتلا به دیابت بسیار بیشتر از گروه سالم (غیر مبتلا به دیابت) بود و این تفاوت، معنی‌دار بود (1/27 ± 9/00 درصد در مقابل 1/13 ± 5/00 درصد) و تجویز محرک‌های مختلف ppar نتوانست تغییر معنی‌داری در فیبروز انترستیسیال نه در گروه سالم و نه در گروه مبتلا به دیابت ایجاد نماید (p > 0.050). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد محرکین مختلف pparها اثری بر بازسازی قلبی در رت‌های سالم و مبتلا به دیابت ندارند. اثرات دیگر این داروها بر سیستم قلبی عروقی باید مورد توجه و بررسی قرار گیرد.