بررسی اثرات دوزهای پایین تیموکینون بیرونی بر حرکت و زنده ماندن اسپرم در مردان نورموزواسپرمی

مقدمه: تحرک اسپرم فرایند بسیار پیچیده‌ی مولکولی است که در نتیجه‌ی موج‌های عرضی موجود در طول فلاژلای اسپرم می‌باشد. تیموکینون، فراوان‌ترین بخش فعال جداسازی شده از سیاهدانه است. مشخص گردیده است که به کار بردن تیموکینون در موجود زنده، می‌تواند اسپرماتوژنز را پیشرفت دهد و تعداد و حرکت اسپرم‌ها را افزایش بخشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثرات دوزهای پایین تیموکینون در محیط کشت بر روی حرکت و زنده ماندن اسپرم‌ انسان است.روش‌ها: 20 نمونه‌ی مایع منی مردان نورموزواسپرمی در محیط 10ham’s f حاوی آلبومین شسته شدند. برای هر کدام از غلظت‌های تیموکینون (ml/gµ 5 و 10) ده نمونه در نظر گرفته شد. پس از شستن نمونه، دو کسر از آن با یا بدون دوز مورد نظر تیموکینمون انکوبه شدند. حرکت و زنده ماندن اسپرم‌ها پس از دو ساعت انکوبه کردن اندازه‌گیری شدند. علاوه بر آن، حرکت اسپرم به صورت پیش‌رونده‌ی سریع و کند، غیر پیش‌رونده و بی‌حرکت درجه‌بندی شد.یافته‌ها: هر دو دوز به کار رفته‌ی تیموکینون درصد کل اسپرم‌های متحرک و پیش‌رونده‌ی سریع را افزایش دادند. استفاده از دوز ml/gµ 10 تیموکینون درصد اسپرم‌های پیش‌رونده‌ی کند را افزود؛ در حالی که دوز ml/gµ 5 آن را کاهش داد. با به کار بردن تیموکینون، تعداد اسپرم‌های غیر پیش‌رونده و بی‌حرکت کاهش یافت، اما درصد اسپرم‌های زنده تغییر نکرد.نتیجه‌گیری: تیموکینون در دوزهای پایین می‌تواند تحرک اسپرم‌ها را در محیط کشت افزایش دهد.