اثر لیزر کم توان بر میزان قند خون و ترمیم زخم در رت‌های مبتلا به دیابت

مقدمه: بر اساس گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی (who یا world health organization)تعداد بیماران مبتلا به دیابت تا سال 2050 دو برابر خواهد شد و به 250 میلیون نفر خواهد رسید. هدف از انجام این طرح، تعیین اثر لیزر با توان 5 میلی‌وات و طول موج 632/8 نانومتر و انرژی 4 ژول بر مجذور سانتی‌متر، بر میزان قند خون و ترمیم زخم‌های پوستی ایجاد شده در موش‌های سفید صحرایی نر سالم و مبتلا به دیابت بود.روش‌ها: موش‌های سفید صحرایی نر به تعداد 36 سر در محدوده‌ی وزنی 250-200 گرم به 4 گروه 9 تایی تقسیم شدند. گروه‌های اول و دوم دو گروه شاهد بودند؛ گروه شاهد بدون ایجاد زخم (شاهد سالم) و گروه شاهد با ایجاد زخم (شاهد زخم) و تیمار با لیزر، گروه سوم گروه مبتلا به دیابت بود که در آن‌ها زخم ایجاد شده بود و گروه چهارم گروه مبتلا به دیابت تحت تیمار با لیزر بود که پس از ایجاد زخم، تحت تاثیر ترمیمی لیزر به میزان 5 جلسه (متوالی یک روز در میان) با طول موج 632/8 نانومتر و توان 5 میلی‌وات قرار گرفتند. در روزهای 4، 7 و 10 پس از جراحی، میزان سطح زخم اندازه‌گیری شد و درصد بهبودی زخم محاسبه گردید. مقدار قند خون سرم به روش کالریمتریک و مقدار هیدروکسی پرولین در ادرار در روز دهم به روش بیوشیمیایی بررسی شد.یافته‌ها: اندازه‌گیری سطح زخم و محاسبه‌ی درصد بهبودی چهار گروه تحت مطالعه شامل درصد بهبودی زخم در روز هفتم هم در گروه دوم (لیزر زخم حیوان سالم) و هم در گروه چهارم (لیزر زخم حیوان مبتلا به دیابت) با گروه شاهد به ترتیب با 0/050 > p و 0/010 > p تفاوت معنی‌دار نشان دادند. در روز دهم نیز دو گروه ذکر شده در مقایسه با شاهد، هر دو با 0/050 > p و گروه سوم و شاهد با 0/010 > p تفاوت آماری معنی‌داری نشان داد.نتیجه‌گیری: لیزر با طول موج 632/8 نانومتر، توان 5 میلی‌وات و انرژی 4 ژول بر مجذور سانتی‌متر در هر دو گروه سالم و مبتلا به دیابت، اثر معنی‌داری در بهبودی زخم نشان داد و تیمار با لیزر، میزان قند خون را به صورت وابسته به تعداد زمان‌های تیمار کاهش داد. اثرات ترمیم زخم لیزر هم در مطالعات بافت‌شناسی و هم بررسی بیوشیمیایی افزایش غلظت هیدروکسی پرولین در گروه‌های تحت تیمار تایید گردید.