اثر پیش درمان عصاره‌ی گل ازگیل ژاپنی بر سطوح bdnf (brainderived neurotrophic factor)، sod (superoxide dismutase) و mda (malondialdehyde) در هیپوکامپ موش‌های در معرض 6 هیدروکسی دوپامین به دنبال 12 هفته تمرین اختیاری

مقدمه: هدف از اجرای پژوهش، بررسی تاثیر عصاره‌ی هیدروالکلی گل ازگیل ژاپنی بر سطوح bdnf (brain-derived neurotrophic factor)، sod (superoxide dismutase) و mda (malondialdehyde) در هیپوکامپ موش‌های پارکینسونی به دنبال 12 هفته تمرین اختیاری در چرخ دوار بود. روش‌ها: موش‌های صحرایی به 6 گروه شاهد سالم، شاهد پارکینسونی، تمرین، تمرین- سم، عصاره- سم و تمرین- عصاره- سم تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 12 هفته تمرین انجام داد. گروه تمرین- سم، 12 هفته تمرین انجام داد. سپس در معرض سم نرونی قرار گرفت. گروه تمرین- عصاره به مدت 12 هفته تمرین کرد و هر هفته سه بار عصاره را به صورت صفاقی و به میزان mg/kg 200 دریافت کرد. تخریب هیپوکامپ با تزریق استریوتاکسی محلول 6-هیدروکسی دوپامین به داخل بطن مغز صورت گرفت. داده‌ها به روش one way analysis of variance (one way anova) و آزمون تعقیبی lsd (fisher's least significant difference) تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: تمرین، bdnf را افزایش داد؛ اما تمرین و عصاره به تنهایی نتوانستند از کاهش bdnf در اثر سم جلوگیری کنند و تفاوت بین گروه‌های شاهد سالم و گروه تمرین- عصاره معنی‌دار بود (0/001 = p). تمرین به طور معنی‌داری موجب افزایش sod در مقایسه با گروه شاهد شد (0/001 = p)؛ اما نتوانست در مقابل آثار سم جلوگیری کند (0/001 = p). تفاوت سطوح sod بین گروه عصاره- تمرین با گروه شاهد معنی‌دار نبود (0/125 = p). تمرین اثر پیشگیرانه در برابر افزایش mda نداشت (0/001 = p). تفاوت mda بین گروه عصاره‌ی پارکینسون و شاهد سالم معنی‌دار نبود (0/904= p). همچنین اختلاف سطح mda بین دوگروه شاهد سالم و گروه تمرین و عصاره معنی‌دار نبود (0/918 = p). نتیجه‌گیری: ورزش اختیاری همراه با مصرف عصاره‌ی ازگیل سبب افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی هیپوکمپ می‌شود، اما نمی‌تواند مانع از کاهش معنی‌دار bdnf شود. احتمال دارد با افزایش sod و کاهش mda، دیگر نیازی به بالا رفتن سطح bdnf برای مقابله با استرس اکسایشی تولید شده به دنبال ورزش نباشد.

Pretreatment Effects of Eriobotrya Japonica Extraction on Malondialdehyde (MDA), BrainDerived Neurotrophic Factor (BDNF), and Superoxide Dismutase (SOD) Levels in Hippocampus of Parkinsonian Rats Induced by 6hydroxydopamine Following 12 weeks of Volunt

<div><p><strong>Background:</strong><em> </em>There are contradictory results of different studies about the effect of periodontal treatment on metabolic control of diabetes. Due to the importance of management of the patients, the purpose of this study was to examine the effect of periodontal therapy [scaling and root planning (SRP)] with doxycycline on glycemic control in patients with type 2 diabetes mellitus.</p><p><strong>Methods:</strong><strong> </strong>In this doubleblind randomized controlled clinical trial, 40 patients with type 2 diabetes mellitus who had moderate periodontitis were treated with scaling and root planning + placebo (SRP; n = 20) or with scaling and root planning + doxycycline 100 mg/day, for 21 days (SRP + Doxy; n=20). Periodontal parameters including bleeding on probing (BOP), clinical attachment loss (CAL), plaque index (PI), and probing depth (PD), also metabolic parameter (HbA1c) were recorded at baseline and 3 months after the treatment.</p><p><strong>Findings:</strong><strong> </strong>After 3 month, all periodontal parameters and HbA1c showed significant improvement in both groups (P &lt; 0.001). The reduction of all periodontal parameters and HbA1c was not significantly different between the groups in this study (P for BOP = 0.799; P for CAL = 0.667; P for PI = 0.253; <br /> P for PD = 0.989; and P for HbA1c = 0.301).</p><p><strong>Conclusion:</strong> Periodontal treatment with the adjunctive systemic doxycycline may influence the systemic conditions of patients with type 2 diabetes mellitus, but no statistical differences was observed between the control and treatment groups. Therefore, confirmatory studies with controlled diabetes are necessary.</p></div>