بررسی ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی با سلامت روان (مطالعه‌ی موردی، کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان)

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی با سلامت روان در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. روش‌ها: روش پژوهش توصیفی– همبستگی و جامعه‌ی آماری شامل کلیه‌ی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان اعم از پرسنل (معاونت درمان، معاونت آموزشی، معاونت دانشجویی- فرهنگی، معاونت پشتیبانی، معاونت غذا و دارو، معاونت بهداشتی، معاونت پژوهشی) در سال 1391 (1647 نفر) بود. حجم نمونه‌ی آماری بر اساس فرمول koukran 332 نفر محاسبه شد و به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای متناسب با جامعه‌ی آماری انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گیری شامل پرسش‌نامه‌ی فعالیت بدنی با 16 سوال و پرسش‌نامه‌ی سلامت روانی با 28 سوال بود که روایی پرسش‌نامه‌ها بر اساس نظرات استادان و محققین و پایایی پرسش‌نامه از طریق cronbach's alpha به ترتیب 0/76 و 0/86 محاسبه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده‌‌ها از روش‌‌های آماری، آزمون t تک متغیره، تحلیل رگرسیون و ضریب همبستگی استفاده شد. یافته‌ها: سطوح فعالیت بدنی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان پایین‌تر از سطح متوسط بود. سلامت روانی افراد گروه نمونه در وضعیت مناسبی بود. همبستگی مثبت و معنی‌داری بین سطوح فعالیت بدنی ورزش و اوقات فراغت با سلامت روانی وجود داشت. در حالی که بین سطوح فعالیت بدنی کار با سلامت روانی همبستگی معنی‌داری قابل مشاهده نبود. نتیجه‌گیری: با توجه به اهمیت فعالیت بدنی در افزایش بهره‌وری کارکنان یک سازمان و با عنایت به یافته‌های این پژوهش، افزایش فعالیت بدنی بیشتر از فعالیت‌های معمولی کاری در محل کار، ترویج فعالیت بدنی ورزشی و ایجاد شرایط و امکانات ورزشی برای کارکنان و نیز پر کردن اوقات فراغت کارکنان به وسیله‌ی ورزش ضروری به نظر می‌رسد.