بررسی شیوع و الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی سویه‌های آسینتوباکتر جدا شده از بیماران بستری در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال 1392

مقدمه: عفونت آسینتوباکتر (acinetobacter)، از جمله عفونت‌های شایع بیمارستانی است که در طی سال‌های اخیر، میزان مقاومت آنتی‌بیوتیکی این باکتری افزایش چشم‌گیر داشته است؛ به طوری که اکثر نمونه‌های اخذ شده از بیماران، در مقابل آنتی‌بیوتیک‌های جاری مقاومت دارند. از دیگر سو، عفونت با این باکتری در بیماران بستری در بیمارستان، به ویژه بیماران بستری در بخش‌ مراقبت‌های ویژه و بیماران دارای نقص ایمنی ثانویه، می‌تواند با شیوع بیماری و مرگ و میر بالایی همراه باشد. از این رو، مطالعه‌ی حاضر با هدف تعیین شیوع و الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی سویه‌های آسینتوباکتر جدا شده از بیماران بستری در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال 1392 به انجام رسید.روش‌ها: طی یک مطالعه‌ی مقطعی، پرونده‌های بیمارانی که در سال 1392 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان بستری بودند و تشخیص ابتلا به عفونت آسینتوباکتر در آنان قطعی بود، مورد بررسی قرار گرفت و الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی آن‌ها تعیین گردید. سویه‌های آسینتوباکتر شناسایی شده، بر حسب ویژگی‌های دموگرافیک و بالینی بیماران تجزیه و تحلیل گردید.یافته‌ها: 459 بیمار بستری در مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان که ابتلای آن‌ها به آسینتوباکتر تایید شده بود، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند. بیشترین مقاومت آسینتوباکتر نسبت به آمپی‌سیلین سولباکتام با فراوانی 21/1 درصد و آمیکاسین با فراوانی 13/1 درصد بود. همچنین، درصد فراوانی مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌های سیپروفلوکساسین، سفوتاکسیم، سفتریاکسیون و مروپنم، به ترتیب 5/4، 4/8 و 1/7 درصد بود و تمامی نمونه‌ها نسبت به سفاوزلین، سفپیم، تازوسین، سفتازیدیم، جنتامایسین، نیتروفورانتوئین و کوتریموکسازول حساس بودند.نتیجه‌گیری: عفونت آسینتوباکتر، از جمله عفونت‌های بیمارستانی شایع در مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان می‌باشد که درصد قابل توجهی از نمونه‌ها در مقابل آنتی‌بیوتیک‌های جاری حساس بودند. احتمال می‌رود این یافته، ناشی از این باشد که اغلب نمونه‌های تشخیص داده شده، در حین نمونه‌گیری و مراحل بعدی آلوده شده باشند. از این رو، با توجه به افزایش روزافزون عفونت‏های بیمارستانی ناشی از سویه‌های مقاوم آسینتوباکتر و انتشار آن در محیط بیمارستان، به کارگیری اقدامات کنترل عفونت، جهت رفع منابع بالقوه‌ی عفونت و پیش‌گیری از انتقال آلودگی به بیماران از طریق دست پرسنل و تجهیزات بیمارستانی، ضروری به نظر می‏رسد.